Wyniki kliniczne implantów dentystycznych u pacjentów z zapaleniem przyzębia w wywiadzie i bez niego: 20-letnie badanie prospektywne

Tłumaczenie oryginalnego artykułu: Andrea Roccuzzo, Jean-Claude Imber, Crystal Marruganti, Giovanni E Salvi, Guglielmo Ramieri, Mario Roccuzzo, Clinical outcomes of dental implants in patients with and without history of periodontitis: A 20-year prospective study, J Clin Periodontol 2022 Dec;49(12):1346-1356.

Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9804375/

Streszczenie

Cel
Przedstawienie 20-letnich wyników klinicznych stosowania implantów na poziomie tkanki u pacjentów z częściowym bezzębiem, wcześniej leczonych z powodu zapalenia przyzębia oraz u pacjentów zdrowych przyzębia (PHP).

Materiał i metody
Pierwotna populacja składała się z 149 pacjentów z częściowym bezzębiem, zapisanych kolejno do prywatnej praktyki specjalistycznej i podzielonych na trzy grupy: PHP, pacjenci z umiarkowanymi zaburzeniami przyzębia (mPCP) i pacjenci z ciężkim PCP (sPCP). Po pomyślnym zakończeniu terapii periodontologicznej/implantologicznej pacjenci zostali włączeni do programu zindywidualizowanej wspomagającej opieki periodontologicznej (SPC).

Wyniki
20-letni egzamin osiągnęło 84 pacjentów zrehabilitowanych za pomocą 172 implantów. W czasie obserwacji usunięto 12 implantów (tj. 11 z powodu powikłań biologicznych i 1 z powodu złamania implantu), co doprowadziło do całkowitego przeżycia implantu na poziomie 93% (tj. 94,9% dla PHP, 91,8% dla mPCP i 93,1% dla sPCP [p = .29]). Po 20  latach PCP zgodny z SPC nie wiązał się ze znacząco większym ryzykiem utraty implantu w porównaniu z PHP zgodnym z SPC (p > 0,05). I odwrotnie, w przypadku PCP niezgodnego z SPC doszło do utraty implantu przy ilorazie szans 14,59 (1,30–164,29, p =  0,03).

Wnioski
Implanty na poziomie tkanki, wszczepiane po kompleksowej terapii periodontologicznej i SPC, dają korzystne, długoterminowe rezultaty. Jednakże pacjenci z zapaleniem przyzębia w wywiadzie i nieprzestrzegający SPC są obarczeni większym ryzykiem powikłań biologicznych i utraty implantu.

Słowa kluczowe: implanty stomatologiczne, periimplantitis, zapalenie przyzębia, wspomagające leczenie przyzębia, utrata zębów

WSTĘP

W ciągu ostatnich trzydziestu lat zastosowanie implantów dentystycznych radykalnie zmieniło sposób częściowej i całkowitej rehabilitacji pacjentów bezzębnych, umożliwiając klinicystom prowadzenie kompleksowej rehabilitacji jamy ustnej (Buser i in., 2017; Duong i in., 2022). W szczególności, biorąc pod uwagę szeroki zbiór dowodów dotyczących oceny przeżywalności i powodzenia implantów oraz zmian na poziomie kości brzeżnej wokół implantu, zainteresowanie naukowe skupiło się ostatnio na wynikach długoterminowych, to znaczy ≥ 10  lat (Howe i in. in., 2019). Rzeczywiście, ponieważ implanty dentystyczne wszczepia się w celu odbudowania brakujących zębów i mają one trwać „na zawsze”, obecnie powszechnie przyjmuje się, że badania z ograniczonym okresem obserwacji i zmniejszoną wielkością próby dostarczają ograniczonych informacji klinicznych. Z drugiej strony raportowanie danych dotyczących implantów umieszczonych w odstępie wielu lat (tj. z co najmniej 15-letnim okresem obserwacji) może nie być reprezentatywne dla współczesnej sytuacji, a zatem wykluczać wiarygodność zewnętrzną (Astrand i in., 2008; Mengel i in., 2019). Mówiąc dokładniej, ze względu na szybki rozwój właściwości powierzchni implantów oraz materiałów i technologii protetycznych, wyniki opublikowane po 20  latach obserwacji wydają się być bardziej istotne ze względów historycznych niż ze względu na ich użyteczność kliniczną (Chappuis i in., 2013). ; Donati i in., 2018). Jednak mimo że powierzchnie implantów piaskowane i trawione kwasem (SLA) są stosowane od 25 lat, nadal są one obecne na rynku stomatologicznym. Dlatego wydaje się sensowne monitorowanie implantów SLA w celu uzyskania długoterminowych wyników klinicznych, szczególnie u pacjentów z zapaleniem przyzębia w wywiadzie, u których ryzyko utraty implantu jest 2 razy większe w porównaniu z pacjentami bez choroby przyzębia (Carra i in., 2021). .

Dlatego celem tego badania była ocena 20-letnich wyników klinicznych implantów SLA wszczepionych w kohorcie pacjentów zdrowych przyzębia (PHP) w porównaniu z grupą pacjentów z zaburzeniami przyzębia (PCP) zarówno w stopniu umiarkowanym, jak i ciężkim.

MATERIAŁY I METODY

Protokół badania 20-letniego został zatwierdzony przez Komisję Etyki Instytucjonalnej (Nr.168/2021). Dochodzenie przeprowadzono zgodnie ze zmienionymi zasadami Deklaracji Helsińskiej (2013). Wszyscy uczestnicy przed przystąpieniem do badania podpisali pisemną świadomą zgodę. Badanie zostało zarejestrowane na stronie http://ClinicalTrials.gov (NCT04983758) i zgłoszone zgodnie z wytycznymi STROBE.

2.1. Badana populacja

Pierwotna populacja składała się z 149 pacjentów, którym poddano rehabilitacji 297 piaskowanych implantów stomatologicznych o dużym ziarnie i powierzchni trawionej kwasem (SLA) (Straumann Group AG, Bazylea, Szwajcaria).

Szczegóły protokołu leczenia opisano w poprzedniej publikacji przedstawiającej wyniki 10-letnie (Roccuzzo i in., 2014). W skrócie, do badania włączono 123 ze 149 pacjentów poddanych badaniu przesiewowemu (średni wiek 50  lat; 18% palaczy), zgłaszających się do specjalistycznej praktyki periodontologicznej starszego badacza w Turynie we Włoszech w okresie od grudnia 1998 r. do września 2001 r. i ubiegających się o leczenie implantologiczne. . Z pierwotnej populacji do niniejszej analizy włączono jedynie osoby biorące udział we wszystkich wizytach kontrolnych (n = 84, tj. 10 i 20 lat).

Kryteria wykluczenia były następujące:

• całkowite bezzębie;
• obecność protezy typu overdenture wspartej na implantach;
• wszelkie ostre/przewlekłe autoimmunologiczne choroby błon śluzowych (tj. pęcherzyca, porosty);
• nadużywanie alkoholu i narkotyków;
• samice w ciąży lub karmiące piersią;
• niekontrolowane zaburzenia metaboliczne;
• agresywne zapalenie przyzębia według Armitage’a (1999);
• niemożność lub niechęć do wyrażenia świadomej zgody.

2.2. Badanie kliniczne przed leczeniem

Podczas pierwszej wizyty i planowania leczenia zebrano cechy społeczno-demograficzne, palenie tytoniu i historię medyczną. Ponadto pacjentów monitorowano klinicznie i radiologicznie na początku badania (tj. przed aktywną terapią przyzębia – APT). Pomiar płytki nazębnej w całej jamie ustnej (FMPS), punktacji krwawienia w całej jamie ustnej (FMBS) i głębokości kieszeni (PD) mierzono w czterech miejscach na każdy ząb dla wszystkich zębów za pomocą stopniowanej sondy periodontologicznej (XP23/UNC 15, Hu-Friedy, Chicago, IL) i zaokrąglić do najbliższego milimetra.

Na początku badania zidentyfikowano trzy grupy pacjentów na podstawie ich schorzeń przyzębia.

Pacjenci bez objawów zapalenia przyzębia zostali sklasyfikowani jako PHP. Pacjenci, u których wstępnie rozpoznano zapalenie przyzębia (PCP), otrzymywali punktację (S) na podstawie liczby i głębokości kieszonek przyzębnych według następującego wzoru:

S = Liczba kieszeni (5–7 mm) + 2× Liczba kieszeni (≥ 8 mm).
Dlatego też pacjentów tych podzielono na dwie grupy:

Umiarkowane PCP (mPCP): PCP z S ≤ 25.
Ciężkie PCP (sPCP): PCP z S > 25.

2.3. Leczenie przyzębia, leczenie implantologiczne i faza protetyczna

Po włączeniu do badania wszyscy pacjenci zostali objęci odpowiednią terapią wstępną, obejmującą, w zależności od przypadku, instruktaż higieny jamy ustnej i mechaniczne oprzyrządowanie poddziąsłowe w znieczuleniu miejscowym. Rejestrowano i usuwano beznadziejne zęby. Po ponownej ocenie w razie potrzeby przeprowadzono operację przyzębia, włączając sterowaną regenerację tkanek, gdy było to wskazane. Indywidualne leczenie zostało szczegółowo omówione z pacjentami i ustalone na podstawie ich osobistej, głównej dolegliwości. Nie wykonano żadnej operacji wszczepienia implantu przed osiągnięciem optymalnej motywacji i przestrzegania zaleceń przez każdego pacjenta (tj. FMPS ≤15% i FMBS ≤15%).

Po zakończeniu APT implanty SLA na poziomie tkanki zostały umieszczone w znieczuleniu miejscowym przez tego samego doświadczonego operatora (M.R.), zgodnie z instrukcjami producenta i stosując standardową procedurę chirurgiczną (Buser i in., 2000). Nie wykonywano żadnych zabiegów augmentacji kości przed zabiegiem wszczepienia implantu ani jednocześnie z nim. Po 6–12 tygodniach gojenia bez zanurzenia wykonano połączenie łącznika i wszystkim pacjentom zaopatrzono w cementowane uzupełnienia stałe na implantach (tj. koronę jednopunktową [SUC] lub stałą protezę dentystyczną [FDP]). Dostawa protezy obejmowała zebranie danych klinicznych i radiograficznych.

2.4. Wspomagająca pielęgnacja przyzębia/okołoimplantowa

Pacjentów włączono do programu zindywidualizowanej wspomagającej opieki przyzębia (SPC), obejmującego ciągłą ocenę występowania i ryzyka progresji choroby.

Pacjenci byli wzywani w różnych odstępach czasu w celu uzyskania instrukcji higieny jamy ustnej, usuwania biofilmu i leczenia ponownie zakażonych miejsc, gdy było to konieczne. SPC wykonywała ta sama doświadczona higienistka stomatologiczna. Jeśli pacjenci wyrażali niechęć do udziału w badaniach kontrolnych, byli klasyfikowani jako „rezygnacyjni”. Diagnozę i leczenie chorób wokół implantu (tj. zapalenia błony śluzowej wokół implantu i zapalenia tkanki wokół implantu) przeprowadzono zgodnie z koncepcją kumulatywnej terapii wspomagającej interceptywnej (CIST; Lang i in., 1997; Mombelli i Lang, 1998). Rejestrowano również liczbę miejsc leczonych zgodnie z metodami CIST C i D (antybiotyki i/lub zabieg chirurgiczny) w ciągu 20 lat.

2.5. Badania kliniczne

Podczas 10-letniego (T1) i 20-letniego (T2) badania kontrolnego obliczono współczynnik przeżycia implantu (tj. obecność implantu w jamie ustnej). Co więcej, ten sam egzaminator z ponad 15-letnim doświadczeniem jako higienistka stomatologiczna, nieświadomy wstępnej klasyfikacji pacjentów, wykonał wszystkie zapisy dla każdej leczonej głębokości sondowania implantu (PD) mierzonej w czterech miejscach (mezjalnym, policzkowym, dystalnym i dystalnym) językowe) za pomocą wyskalowanej sondy periodontologicznej (XP23/UNC 15; Hu-Friedy). Pomiary zaokrąglono do najbliższego milimetra.

W tych samych miejscach implantacji dychotomicznie rejestrowano obecność płytki nazębnej (Pl), krwawienia przy sondowaniu (BOP) i ropienia.

Podczas badań kontrolnych na poziomie pacjenta zebrano następujące parametry:

• FMPS mierzono w czterech miejscach na ząb i implant i wyrażano jako odsetek badanych miejsc;
• FMBS mierzono w czterech miejscach na ząb i implant i wyrażano jako odsetek badanych miejsc;
• liczba zębów utraconych podczas SPC;
• przestrzeganie SPC (tak lub nie): pełna zgodność z programem SPC zaproponowanym przez głównego badacza z uwzględnieniem potrzeb pacjenta i profilu ryzyka;
• najgłębsze PD podczas SPC;
• najgłębsza PD po 10 i 20 latach obserwacji;
• liczba pacjentów wymagających leczenia CIST C lub D podczas SPC.

2.6. Analiza statystyczna

Wszystkie analizy przeprowadzono przy użyciu oprogramowania statystycznego (STATA BE, wersja 17.1, StataCorp LP, College Station, TX) przy poziomie istotności 5%. Zmienne ciągłe przedstawiono jako średnią ± odchylenie standardowe (SD), zmienne kategorialne jako liczbę obserwacji (proporcja, %). Rozkład danych sprawdzono metodą oględzin i za pomocą testu Shapiro-Wilka. Do porównań międzygrupowych wykorzystano test t-Studenta dla prób niezależnych (test U Manna-Whitneya dla danych odbiegających od normalnych), natomiast do porównań wewnątrzgrupowych zastosowano test t dla par (test rang ze znakiem Wilcoxona dla danych odbiegających od normalnych). -porównania grupowe. Jeżeli istniały trzy grupy lub punkty czasowe, do porównań międzygrupowych stosowano jednoczynnikową ANOVA z korekcją Bonferroniego post hoc (test Kruskala–Wallisa z testem post hoc Dunna dla danych nietypowych), natomiast test ANOVA dla pomiarów powtarzanych (test Friedmana dla danych nienormalnych) wykorzystano do porównań w różnych punktach czasowych. Zmienne kategoryczne porównano za pomocą testu Chi-kwadrat dla prób niezależnych (test Q Cochrana dla danych sparowanych). Ze względu na istotną różnicę pomiędzy trzema analizowanymi grupami zmienne dostosowano do wieku pacjenta. Wskaźnik przeżycia obliczono ogółem, według grup i w odniesieniu do przestrzegania SPC pomiędzy wartością wyjściową a 20 latami oraz pomiędzy 10 a 20 latami. Skumulowaną częstość występowania powikłań biologicznych (tj. obecność co najmniej jednego miejsca z BOP, co najmniej jednego miejsca z PD ≥6 mm i miejsc z radiologiczną utratą kości ≥3 mm) obliczono także jako procent na poziomie implantu w 10- i obserwacje po 20 latach. Surowe i skorygowane iloraz szans (OR; 95% przedział ufności [95% CI]) dla utraty implantu obliczono przy użyciu wielopoziomowych modeli regresji logistycznej skorygowanych o grupowanie na poziomie pacjenta i biorąc pod uwagę wiek, wyjściową liczbę brakujących zębów, wyjściowe FMPS i FMBS jako współzmienne (poziom pacjenta). Palenie, przestrzeganie SPC i stan przyzębia, a także połączenie dwóch ostatnich zmiennych, były indywidualnie rozpatrywane jako zmienne niezależne. Wszystkie obliczone wartości p były dwustronne.

WYNIKI

3.1. Populacja pacjentów

Szczegóły pierwotnej populacji przedstawiono w Tabeli 1. Spośród 123 pacjentów zbadanych podczas 10-letniej obserwacji, 39 pacjentów zginęło w 20-letniej obserwacji: 16 zmarło; 13 nie mogło przystąpić do egzaminu końcowego ze względu na poważne problemy zdrowotne lub przeprowadzkę; a 10 odmówiło wizyty kontrolnej. Liczba pacjentów i implantów utraconych w wyniku obserwacji była porównywalna we wszystkich grupach (Tabela S1). Zatem populacja analizowana podczas 20-letniej obserwacji obejmowała 84 osoby i 172 implanty.

Średnia liczba zębów utraconych w trakcie SPC w wieku od 10 do 20 lat wyniosła odpowiednio 0,27 ± 0,55 dla PHP, 1,07 ± 1,23 dla mPCP i 1,33 ± 1,29 dla sPCP, przy statystycznie istotnej różnicy pomiędzy trzema grupami (p < 001; Tabela 2).

Na początku badania (tj. przed APT) stwierdzono statystycznie istotne różnice pomiędzy trzema grupami, zarówno w zakresie FMPS, jak i FMBS (Tabela S2). Obydwa parametry wzrosły od PHP (27,36 ± 9,15 i 22,45 ± 9,72) przez mPCP (37,47 ± 10,01 i 36,57 ± 13,52) aż do sPCP (50,76 ± 23,94 i 48,97 ± 20 0,71). W badaniu trwającym 20 lat zarówno FMPS, jak i FMBS zmniejszyły się we wszystkich grupach, a analiza międzygrupowa nie wykazała statystycznie istotnych różnic (Tabela S2).

3.2. Parametry kliniczne po 10 i 20 latach obserwacji

W badaniu 20-letnim wielkość płytki wokół badanych implantów wynosiła: 16,89 ± 29,59% dla PHP, 19,02 ± 29,68% dla mPCP i 25,75 ± 30,45% dla sPCP, zaś BOP 25 ± 22,05%, 29,91 Odpowiednio ± 28,35% i 30,2 ± 27,01%. BOP w miejscu implantacji było porównywalne pomiędzy grupami i punktami czasowymi (p > 0,05), podczas gdy płytka nazębna była statystycznie istotnie niższa w grupie PHP w porównaniu z obiema grupami PCP po 10 latach (p =   0,04). W badaniu trwającym 20 lat żaden implant nie wykazywał ropienia w grupach PHP i sPCP, natomiast dwa implanty nie wykazywały ropienia w grupie mPCP (Tabela 3).

3.3. CIST C/D i interwencje podczas SPC

W wieku 20  lat liczba chorych leczonych CIST C/D była statystycznie istotnie mniejsza w grupie PHP (33,3%) w porównaniu odpowiednio z grupami mPCP (48,3%) i sPCP (61,3%) (p = 0,04; tabela 2). ). W grupie PHP około 19,1% osób otrzymało antybiotykoterapię wspomagającą, a 4,8% operowano, natomiast w grupie mPCP antybiotykoterapię otrzymało 31,0% osób, a 17,2% przeszło operację. Ostatecznie w grupie sPCP 8 osób (25,81%) otrzymało antybiotykoterapię wspomagającą, a 10 osób przeszło operację (32,26%). Skumulowana częstość występowania BOP na poziomie implantu wynosiła około 70% we wszystkich badanych grupach oraz po 10 i 20 latach obserwacji, bez statystycznie istotnych różnic między grupami (p > 0,05). Występowanie miejsc z PD ≥6 mm było statystycznie istotnie wyższe w grupie sPCP (33,78%) w porównaniu z grupą PHP (12,82%) po 10 latach. Co więcej, zarówno w wieku 10, jak i 20 lat występowanie miejsc z radiologicznym ubytkiem kości ≥ 3  mm było statystycznie znamiennie częstsze w grupach mPCP (18,33%, 33,33%) i sPCP (10,81%, 35,15%) w porównaniu z grupą PHP ( 0,00%, 17,94%; p < 05;

3.4. Współczynnik przeżycia implantu

Całkowity wskaźnik przeżycia powyżej 20 lat wyniósł 93% (tab. 4). W PHP u pacjentów, którzy nie przestrzegali SPC, utracono dwa implanty, co skutkowało przeżywalnością na poziomie 94,9%. Utracono pięć implantów odpowiednio w grupach mPCP i sPCP, co dało współczynnik przeżycia 91,8% w pierwszej i 93,1% w drugiej grupie. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic pomiędzy grupami (p > .05).

3.5. Wspomagająca pielęgnacja przyzębia

W grupach mPCP i sPCP wartości FMPS i FMBS były statystycznie istotnie niższe u osób stosujących się do zaleceń w porównaniu z osobami niestosującymi się do zaleceń (p < .05; Tabela S2). Co więcej, liczba implantów w co najmniej jednym miejscu z PD ≥6 mm po 20 latach była statystycznie istotnie wyższa u osób niestosujących się do zaleceń w porównaniu z osobami przestrzegającymi zaleceń w PHP (odpowiednio 80% vs. 23,53%, p = .04) i sPCP (odpowiednio 100% vs 41,66%, p = 0,04), choć nieistotnie statystycznie wyższe w grupie mPCP (p = 0,08; tabela 5). Po 20  latach zaobserwowano tendencję do wyższego przeżywalności u osób stosujących się do zaleceń w porównaniu z osobami niestosującymi się do zaleceń, choć nie osiągnęła ona istotności statystycznej (p > 05; tabela 4).

3.6. Modele regresji logistycznej

Wyniki surowego i skorygowanego OR dla utraty implantu przedstawiono w Tabeli 6. Po 10 latach u osób niestosujących się do zaleceń i tych w grupach PCP ryzyko utraty implantu było około pięciokrotnie wyższe w porównaniu z pacjentami przestrzegającymi zaleceń i tymi w grupie PHP, odpowiednio (OR = 5,63, 95% CI 1,31–70,42, p = 0,04; OR = 4,26, 95% CI 1,30–41,48, p = 0,03). W wieku 20  lat ryzyko utraty implantu było prawie ośmiokrotnie wyższe u osób niestosujących się do SPC w porównaniu z osobami przestrzegającymi zaleceń, niezależnie od ich wyjściowego stanu przyzębia (OR = 7,65, 95% CI 1,48–39,38, p =  0,01). . Po 20 latach PCP zgodne z SPC nie wiązało się ze statystycznie istotnie wyższym ryzykiem utraty implantu w porównaniu z PHP zgodnym z SPC (OR = 2,18, 95% CI 0,14–34,59, p =  ,58; Tabela 6). Co więcej, u osób nieadherentnych ryzyko utraty implantu wyniosło 8,55 (95% CI 0,51–142,07, p =  0,13) w PHP, podczas gdy było prawie dwukrotnie większe w przypadku nieadherentnego PCP (OR = 14,59, 95% CI 1,30– 164,29, p = .03), w porównaniu z przylegającym PHP (kategoria referencyjna).

DYSKUSJA

Od czasu opublikowania danych z pierwszej 10-letniej analizy (Roccuzzo i in., 2014) dużą uwagę poświęcono odległym wynikom leczenia implantologicznego u pacjentów z zapaleniem przyzębia w wywiadzie. W ostatnich latach opublikowano na ten temat kilka badań, wiele z nich o charakterze retrospektywnym lub przekrojowym (Degidi i in., 2016; Smith i in., 2017; Graetz i in., 2018).

Niedawno w przeglądzie systematycznym (Carra i in., 2021) oceniano skuteczność stałej protezy częściowej wspartej na implantach (IS-FPD) u pacjentów z zapaleniem przyzębia (HP) w wywiadzie w porównaniu z pacjentami bez zapalenia przyzębia (NHP) w wywiadzie. Wybrano siedemnaście artykułów (7 prospektywnych i 10 retrospektywnych), w tym ten dotyczący 10-letnich danych populacji objętej niniejszym badaniem (Roccuzzo i in., 2014). Analizy zbiorczych danych wykazały, że całkowite przeżycie implantu było znacząco wyższe w grupie NHP niż w grupie HP. Różnicę tę zaobserwowano, gdy okres obserwacji przekraczał 5 lat. Ryzyko periimplantitis było wyższe u pacjentów z HP niż u pacjentów z NHP, podczas gdy średnia zmiana poziomu kości brzeżnej w czasie nie różniła się pomiędzy grupami. Autorzy doszli do wniosku, że u pacjentów z częściowym bezzębiem otrzymujących IS-FPD, HP wiąże się z niższym wskaźnikiem przeżycia i większym ryzykiem zapalenia tkanek wokół implantu w okresie 5–10 lat po obciążeniu implantu (Carra i in., 2021).

Niniejsze badanie jest, według naszej najlepszej wiedzy, pierwszym i jedynym prospektywnym badaniem przedstawiającym wyniki 20-letniego leczenia implantologicznego przeprowadzonego na stosunkowo dużej liczbie pacjentów rekrutowanych ze specjalistycznej prywatnej kliniki periodontologicznej. W kilku innych dostępnych badaniach, obejmujących dane do 20  lat, opisano implanty dentystyczne, które nie są już dostępne na rynku, a zatem mają ograniczoną skuteczność zewnętrzną (Chappuis i in., 2013; Donati i in., 2018; Jacobs i in., 2021). . Z drugiej strony niniejszy zbiór danych obejmował implanty na poziomie tkanki SLA, które są obecnie szeroko stosowane, co dostarcza unikalnych dowodów.

W ciągu ostatnich trzech dekad liczba wszczepianych co roku implantów dentystycznych dramatycznie wzrosła (Misch, 2020), głównie z powodu wprowadzającego w błąd wśród klinicystów przekonania, że rokowania w przypadku złożonego leczenia periodontologicznego mogą nie być korzystne w porównaniu z wysokim poziomem powodzenia leczenia za pomocą implantów stomatologicznych. implanty (Rasperini i in., 2014; Lang, 2019). W związku z tym coraz więcej zębów usuwa się, wychodząc z założenia, że implanty działają lepiej niż zęby z wadami przyzębia i że na ich trwałość nie wpływa podatność danej osoby na zapalenie przyzębia (Lundgren i in., 2008).

Wyniki tego badania wskazują, że w ciągu 20 lat stosowania SPC średnia liczba utraconych zębów na pacjenta, niezależnie od przyczyny ekstrakcji, wynosiła 0,6 ± 1,0 dla PHP, 1,3 ± 1,3 dla umiarkowanego PCP i 1,9 ± 1,9 dla ciężkiego PCP, ze statystycznie istotną różnicą pomiędzy PHP a mPCP i sPCP (p < .001). Wyniki te są porównywalne z wynikami uzyskanymi w 30-letnim badaniu kontrolnym przeprowadzonym przez Axelssona i wsp. (2004), wskazując, że w obu tych wyjątkowych kohortach dobrze utrzymanych pacjentów średnia liczba utraty zębów na pacjenta była niska.

Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te potwierdzają, że pacjenci PCP rehabilitowani za pomocą implantów dentystycznych, ale nie przestrzegający zindywidualizowanego programu SPC, mają tendencję do rozwoju większej liczby powikłań biologicznych i nie należy ich leczyć przy założeniu, że implanty działają lepiej niż naturalne zęby.

Wnioski te są podobne do wniosków przedstawionych przez Pjeturssona i współpracowników (Pjetursson i wsp., 2012) na grupie 70 pacjentów z okresem obserwacji trwającym od 3 do 23 lat (średnio 7,9 lat). Autorzy podali, że częstość występowania periimplantitis była mniejsza w grupie uczestniczącej w dobrze zorganizowanym programie SPC na uniwersytecie. Z drugiej strony obecne badanie przedstawia doskonałe wyniki pod względem ogólnego przestrzegania zaleceń przez pacjentów włączonych do indywidualnie dostosowanego programu SPC w prywatnej placówce specjalistycznej (ryc. 1a–f).

Mir-Mari i in. (2012) oszacowali częstość występowania periimplantitis u pacjentów prywatnych praktyk, zapisanych do programu leczenia periodontologicznego, na 12–22%, podobnie jak w przypadku próbek opublikowanych w środowisku uniwersyteckim. Niemniej jednak należy podkreślić znaczenie SPC, niezależnie od tego, czy jest ono wydawane w środowisku publicznym czy prywatnym. W niniejszym badaniu 26 ze 149 (17,4%) pacjentów nie zgłosiło się na wizytę kontrolną, a tylko 16 z nich (10,7%) odmówiło wizyty z różnych powodów osobistych. Wartości te należy ocenić pozytywnie, biorąc pod uwagę długi okres obserwacji i są w pewnym stopniu podobne do tych podanych przez Cardaropoli i Gaveglio (2012). Ponadto należy zaznaczyć, że niezależnie od liczby wizyt w roku, nie każdy pacjent akceptował proponowane leczenie dodatkowe. Dlatego też pacjentów, którzy stawili się na wizytę w SPC, ale nie zaakceptowali proponowanego dodatkowego leczenia, sklasyfikowano jako „niestosujących się do zaleceń”. Koncepcja ta została wcześniej opracowana przez Monje i współpracowników, którzy mimo że zalecali minimalny okres przypominania o implantach wynoszący 5–6 miesięcy, aby zapobiec wystąpieniu chorób wokół implantu, wskazali, w jaki sposób częstotliwość SPC musi być dostosowana do profilu ryzyka pacjenta ( Monje i in., 2016).

Ogólną jakość SPC w niniejszym badaniu można potwierdzić poprzez znaczące, ciągłe zmniejszanie wartości FMPS i FMBS zarówno po 10, jak i 20 latach obserwacji. Zmiany te są bardziej widoczne u pacjentów stosujących się do SPC w porównaniu z pacjentami niestosującymi się do SPC. W idealnym przypadku pacjenci poddawani pomyślnie zabiegowi SPC powinni mieć podobnie niską liczbę płytek nazębnych, niezależnie od historii chorób przyzębia. W tych grupach pacjentów 20-letni FMPS przed sesją profesjonalnego leczenia utrzymywał się w okolicach progu 25%, tj. 19,4 ± 10,1% (PHP) w porównaniu z 26 ± 14,5% (mPCP) w porównaniu z 23,3 ± 17,3% ( sPCP) bez różnicy pomiędzy grupami.

W ciągu całego 20-letniego okresu obserwacji konieczne było usunięcie jedynie 12 (7%) implantów: 11 z powodu periimplantitis oraz utracono jeden implant o średnicy 3,3, podtrzymujący SUC z przedłużeniem wspornikowym w okolicy zębów przedtrzonowych z powodu złamania. To rzadkie zdarzenie zostało również opisane przez Schmida i wsp. (2020) na temat implantów o identycznych właściwościach makro i mikroprojektu.

W związku z tym obliczony współczynnik przeżycia całkowitego (tj. 93%) jest podobny do tych podanych w ostatnich publikacjach dotyczących tak długoterminowych obserwacji (Donati i in., 2018; Jacobs i in., 2021), mimo że należy to uwzględnić podkreślili, że takie współczynniki przeżycia uzyskano w wybranych kohortach o mniejszej liczebności próby (tj. odpowiednio 32 i 10 pacjentów).

Ostatecznie w 22,7% przypadków w PHP, w 43,3% w mPCP i w 57,6% w sPCP zastosowano wspomagającą antybiotykoterapię i/lub leczenie chirurgiczne. Innymi słowy, aby uzyskać podwyższony wskaźnik przeżycia długoterminowego, konieczne jest częste monitorowanie pacjentów, zwłaszcza tych, którzy utracili zęby w wyniku chorób przyzębia, a także organizowanie i niezwłoczne zapewnianie skumulowanego leczenia niechirurgicznego i chirurgicznego, jeśli zajdzie taka potrzeba. . Dlatego też terapii implantologicznej nie można po prostu zaproponować jako „ostatecznej”, lecz należy ją traktować jedynie jako ważny krok w kompleksowym, długoterminowym planie leczenia pacjentów.

Niniejsze badanie ma kilka ograniczeń. Po pierwsze, na ostateczną analizę mogła mieć wpływ liczba osób przedwcześnie kończących naukę (31,7%), choć należy podkreślić, że jest to wartość znacznie niższa niż ta podana w innej publikacji sprzed 20 lat (tj. 51%; Donati i in. , 2018). Rzeczywiście, zmniejszenie pierwotnej próby z powodu rezygnacji mogło obniżyć siłę wykrywania znaczących różnic między grupami. Należy jednak podkreślić, że chociaż w przypadku niektórych zmiennych podkreślono istotne statystycznie różnice, w niektórych szacunkach zachowano bardzo duże współczynniki CI, prawdopodobnie ze względu na suboptymalną moc osiągniętą w badaniu 20-letnim. Niemniej jednak należy podkreślić, że 16 ze 123 pacjentów wycofało się z badania z powodu śmierci, najprawdopodobniej związanej z podwyższonym średnim wiekiem w niniejszej kohorcie. Co więcej, analiza rezygnacji wykazała porównywalne straty w wynikach obserwacji we wszystkich podgrupach, zmniejszając w ten sposób możliwe ryzyko błędu polegającego na atrycji. Po drugie, w odniesieniu do palenia tytoniu należy wskazać, że dane pacjentów dotyczące ich nałogu zgłaszane przez samych pacjentów pozostają wątpliwe. Ponadto palenie oceniano jedynie w momencie wszczepiania implantu, dlatego nie można wykluczyć, że w okresie obserwacji nawyki pacjentów mogły się zmienić, co miało wpływ na stan przyzębia/wokół implantu (Scott i in., 2001). Po trzecie, PCP arbitralnie podzielono na dwie grupy (tj. umiarkowane i ciężkie) na podstawie liczby i głębokości kieszonek przyzębnych w badaniu wyjściowym. Warto również wspomnieć, że faktyczna klasyfikacja chorób przyzębia została zaproponowana i przyjęta w kontekście Światowych warsztatów na temat klasyfikacji chorób i schorzeń przyzębia i okolic implantów w 2017 r. (Tonetti i in., 2018), ponad dwie dekady po rozpoczęciu niniejszego badania. Z tego samego powodu do rejestrowania i leczenia powikłań biologicznych wybrano protokół CIST, choć nie jest on powszechnie stosowany, ponieważ na początku badania (tj. w 1998 r.) był to jedyny akceptowany dostępny protokół. Wreszcie, ponieważ wszystkie implanty zostały wszczepione przez tego samego doświadczonego periodontologa w specjalistycznej praktyce prywatnej, uogólnienie uzyskanych danych na populację jest trudne i wyklucza zewnętrzną wiarygodność (Walton i Layton, 2018).

Derks i wsp. (Derks i in., 2016), analizując skuteczność terapii implantologicznej w próbie szwedzkiej populacji, wykazali większą utratę implantów wśród palaczy i pacjentów ze wstępnym rozpoznaniem zapalenia przyzębia, zgodnie z wynikami niniejszego badania. dochodzenie. Co więcej, analiza wielopoziomowa ujawniła niższy OR w przypadku utraty implantów na poziomie tkanki, które są tego samego typu, co w niniejszym badaniu. Zgodnie z tymi wynikami kwestia, jaką powierzchnię implantu i protokół chirurgiczny należy uznać za idealny w leczeniu PCP, pozostaje otwarta.

WNIOSKI

PHP, którzy po odpowiedniej terapii implantologicznej i przestrzeganiu dostosowanego programu SPC, w dłuższej perspektywie (tj. 20  lat) doświadczają mniej powikłań biologicznych niż pacjenci z HP.
Biorąc pod uwagę niewielką liczbę utraconych zębów, podejście do strategicznej ekstrakcji zębów i zastąpienia ich implantami dentystycznymi, oparte na założeniu, że implanty działają lepiej niż zęby, nie ma potwierdzenia naukowego.
Doskonałe wartości współczynnika przeżycia długoterminowego można uzyskać nawet w przypadku PCP, jeśli SPC wiąże się z ciągłą oceną ryzyka powikłań biologicznych.
PCP, mimo że jest objęta odpowiednim długoterminowym programem SPC, może wymagać dodatkowych terapii niechirurgicznych i chirurgicznych w celu leczenia powikłań biologicznych.

Źródła:

• Armitage, G. C. (1999). Development of a classification system for periodontal diseases and conditions. Annals of Periodontology, 4(1), 1–6. 10.1902/annals.1999.4.1.1 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Astrand, P. , Ahlqvist, J. , Gunne, J. , & Nilson, H. (2008). Implant treatment of patients with edentulous jaws: A 20‐year follow‐up. Clinical Implant Dentistry and Related Research, 10(4), 207–217. 10.1111/j.1708-8208.2007.00081.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Axelsson, P. , Nystrom, B. , & Lindhe, J. (2004). The long‐term effect of a plaque control program on tooth mortality, caries and periodontal disease in adults. Results after 30 years of maintenance. Journal of Clinical Periodontology, 31(9), 749–757. 10.1111/j.1600-051X.2004.00563.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Buser, D. , Sennerby, L. , & De Bruyn, H. (2017). Modern implant dentistry based on osseointegration: 50 years of progress, current trends and open questions. Periodontology 2000, 73(1), 7–21. 10.1111/prd.12185 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Buser, D. , von Arx, T. , ten Bruggenkate, C. , & Weingart, D. (2000). Basic surgical principles with ITI implants. Clinical Oral Implants Research, 11(Suppl 1), 59–68. 10.1034/j.1600-0501.2000.011s1059.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Cardaropoli, D. , & Gaveglio, L. (2012). Supportive periodontal therapy and dental implants: An analysis of patients’ compliance. Clinical Oral Implants Research, 23(12), 1385–1388. 10.1111/j.1600-0501.2011.02316.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Carra, M. C. , Range, H. , Swerts, P. J. , Tuand, K. , Vandamme, K. , & Bouchard, P. (2022). Effectiveness of implant‐supported fixed partial denture in patients with history of periodontitis: A systematic review and meta‐analysis. Journal of Clinical Periodontology, 49(Suppl 24):208–223. 10.1111/jcpe.13481 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Chappuis, V. , Buser, R. , Bragger, U. , Bornstein, M. M. , Salvi, G. E. , & Buser, D. (2013). Long‐term outcomes of dental implants with a titanium plasma‐sprayed surface: A 20‐year prospective case series study in partially edentulous patients. Clinical Implant Dentistry and Related Research, 15(6), 780–790. 10.1111/cid.12056 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Degidi, M. , Nardi, D. , & Piattelli, A. (2016). 10‐year prospective cohort follow‐up of immediately restored XiVE implants. Clinical Oral Implants Research, 27(6), 694–700. 10.1111/clr.12642 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Derks, J. , Schaller, D. , Hakansson, J. , Wennstrom, J. L. , Tomasi, C. , & Berglundh, T. (2016). Effectiveness of implant therapy analyzed in a Swedish population: Prevalence of peri‐implantitis. Journal of Dental Research, 95(1), 43–49. 10.1177/0022034515608832 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Donati, M. , Ekestubbe, A. , Lindhe, J. , & Wennstrom, J. L. (2018). Marginal bone loss at implants with different surface characteristics—A 20‐year follow‐up of a randomized controlled clinical trial. Clinical Oral Implants Research, 29(5), 480–487. 10.1111/clr.13145 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Duong, H. Y., Roccuzzo, A., Stähli, A., Salvi, G. E., Lang, N. P., & Sculean, A. (2022). Oral health‐ related quality of life of patients rehabilitated with fixed and removable implant‐supported dental prostheses. Periodontol 2000, 88(1), 201–237. 10.1111/prd.12419 [PMC free article] [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Graetz, C. , El‐Sayed, K. F. , Geiken, A. , Plaumann, A. , Salzer, S. , Behrens, E. , Wiltfang, J. , & Dorfer, C. E. (2018). Effect of periodontitis history on implant success: A long‐term evaluation during supportive periodontal therapy in a university setting. Clinical Oral Investigations, 22(1), 235–244. 10.1007/s00784-017-2104-4 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Howe, M. S. , Keys, W. , & Richards, D. (2019). Long‐term (10‐year) dental implant survival: A systematic review and sensitivity meta‐analysis. Journal of Dentistry, 84, 9–21. 10.1016/j.jdent.2019.03.008 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Jacobs, R. , Gu, Y. , Quirynen, M. , De Mars, G. , Dekeyser, C. , van Steenberghe, D. , Vrombaut, D. , Shujaat, S. , & Naert, I. (2021). A 20‐year split‐mouth comparative study of two screw‐shaped titanium implant systems. Int J Oral Implantol, 14(4), 421–430. [PubMed] [Google Scholar]
• Lang, N. P. (2019). Oral implants: The paradigm shift in restorative dentistry. Journal of Dental Research, 98(12), 1287–1293. 10.1177/0022034519853574 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Lang, N. P. , Mombelli, A. , Tonetti, M. S. , Bragger, U. , & Hammerle, C. H. (1997). Clinical trials on therapies for peri‐implant infections. Annals of Periodontology, 2(1), 343–356. 10.1902/annals.1997.2.1.343 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Lundgren, D. , Rylander, H. , & Laurell, L. (2008). To save or to extract, that is the question. Natural teeth or dental implants in periodontitis‐susceptible patients: clinical decision‐making and treatment strategies exemplified with patient case presentations. Periodontology 2000, 47(1), 27–50. 10.1111/j.1600-0757.2007.00239.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Mengel, R. , Wendt, J. , & Peleska, B. (2019). Prosthodontic treatment outcomes in periodontally compromised patients: A 6‐ to 20‐year long‐term cohort study. The International Journal of Prosthodontics, 32(2), 153–161. 10.11607/ijp.5917 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Mir‐Mari, J. , Mir‐Orfila, P. , Figueiredo, R. , Valmaseda‐Castellon, E. , & Gay‐Escoda, C. (2012). Prevalence of peri‐implant diseases. A cross‐sectional study based on a private practice environment. Journal of Clinical Periodontology, 39(5), 490–494. 10.1111/j.1600-051X.2012.01872.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Misch, C. M. (2020). Editorial: The global dental implant market: Everything has a price. Int J Oral Implantol, 13(4), 311–312. [PubMed] [Google Scholar]
• Mombelli, A. , & Lang, N. P. (1998). The diagnosis and treatment of peri‐implantitis. Periodontology 2000, 2000(17), 63–76. 10.1111/j.1600-0757.1998.tb00124.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Monje, A. , Aranda, L. , Diaz, K. T. , Alarcon, M. A. , Bagramian, R. A. , Wang, H. L. , & Catena, A. (2016). Impact of maintenance therapy for the prevention of peri‐implant diseases: A systematic review and meta‐analysis. Journal of Dental Research, 95(4), 372–379. 10.1177/0022034515622432 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Pjetursson, B. E. , Helbling, C. , Weber, H. P. , Matuliene, G. , Salvi, G. E. , Bragger, U. , Schmidlin, K. , Zwahlen, M. , & Lang, N. P. (2012). Peri‐implantitis susceptibility as it relates to periodontal therapy and supportive care. Clinical Oral Implants Research, 23(7), 888–894. 10.1111/j.1600-0501.2012.02474.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Rasperini, G. , Siciliano, V. I. , Cafiero, C. , Salvi, G. E. , Blasi, A. , & Aglietta, M. (2014). Crestal bone changes at teeth and implants in periodontally healthy and periodontally compromised patients. A 10‐year comparative case‐series study. Journal of Periodontology, 85(6), e152–e159. 10.1902/jop.2013.130415 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Roccuzzo, M. , Bonino, L. , Dalmasso, P. , & Aglietta, M. (2014). Long‐term results of a three arms prospective cohort study on implants in periodontally compromised patients: 10‐year data around sandblasted and acid‐etched (SLA) surface. Clinical Oral Implants Research, 25(10), 1105–1112. 10.1111/clr.12227 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Schmid, E. , Morandini, M. , Roccuzzo, A. , Ramseier, C. A. , Sculean, A. , & Salvi, G. E. (2020). Clinical and radiographic outcomes of implant‐supported fixed dental prostheses with cantilever extension. A retrospective cohort study with a follow‐up of at least 10 years. Clinical Oral Implants Research, 31(12), 1243–1252. 10.1111/clr.13672 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Scott, D. A. , Palmer, R. M. , & Stapleton, J. A. (2001). Validation of smoking status in clinical research into inflammatory periodontal disease. Journal of Clinical Periodontology, 28(8), 715–722. 10.1034/j.1600-051x.2001.280801.x [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Smith, M. M. , Knight, E. T. , Al‐Harthi, L. , & Leichter, J. W. (2017). Chronic periodontitis and implant dentistry. Periodontology 2000, 74(1), 63–73. 10.1111/prd.12190 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Tonetti, M. S. , Greenwell, H. , & Kornman, K. S. (2018). Staging and grading of periodontitis: Framework and proposal of a new classification and case definition. Journal of Clinical Periodontology, 45(Suppl 20), S149–S161. 10.1111/jcpe.12945 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Walton, T. R. , & Layton, D. M. (2018). Intra‐ and inter‐examiner agreement when assessing radiographic implant bone levels: Differences related to brightness, accuracy, participant demographics and implant characteristics. Clinical Oral Implants Research, 29(7), 756–771. 10.1111/clr.13290 [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]