Tłumaczenie oryginalnego artykułu: Eric Lin, Katie Julien, Matthew Kesterke, Peter H Buschang, Differences in finished case quality between Invisalign and traditional fixed appliances, Angle Orthod 2022 Mar 1;92(2):173-179.
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8887409/
Streszczenie
Cele
Porównanie efektów leczenia i następstw leczenia nakładek Invisalign wyposażonych w funkcje i mocowania SmartForce w tradycyjnych aparatach stałych.
Materiały i metody
W tym randomizowanym, kontrolowanym badaniu wzięło udział 66 pacjentów, 32 pacjentów korzystających z nakładek i 34 pacjentów z aparatem stałym. Mediana wieku pacjentów noszących nakładki i aparat ortodontyczny wyniosła odpowiednio 26,7 (rozstęp międzykwartylowy [IQR]: 9,8) i 25,9 (IQR: 16,6) lat. Okluzję przed leczeniem oceniano za pomocą wskaźnika rozbieżności ABO. Okluzje po leczeniu (T1) i 6-miesięczną retencję (T2) oceniano ilościowo przy użyciu wyników ABO Objective Grading System (OGS).
Wyniki
Grupa stosująca aparat ortodontyczny zakończyła leczenie znacząco (P < 0,001) wcześniej (0,4 roku) niż grupa stosująca nakładki. Mediana wyników DI dla grupy stosującej nakładki i aparat ortodontyczny wyniosła odpowiednio 4,5 i 7,0, co było różnicą istotną statystycznie (P = 0,015), ale nieistotną klinicznie. Nie było statystycznie istotnych różnic między grupami w zakresie całkowitych wyników OGS ani żadnego z indywidualnych wyników składowych w momencie odłączenia (T1) lub po 6 miesiącach utrzymywania więzi (T2). W okresie po leczeniu w grupie stosującej nakładki znacznie pogorszyło się ustawienie i nagryz, poprawiły się natomiast skłonności policzkowo-językowe i stosunki zgryzowe. W tym samym okresie ustawienie w grupie aparatów ortodontycznych uległo pogorszeniu, a skłonność policzkowo-językowa uległa poprawie. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między grupami w zmianach całkowitego wyniku OGS po leczeniu.
Wnioski
Podczas gdy pacjenci z prostymi wadami zgryzu wymagają o 4,8 miesiąca dłuższego czasu leczenia nakładkami niż tradycyjnym aparatem, wyniki leczenia i 6 miesięcy po leczeniu są podobne.
Słowa kluczowe: Invisalign, Tradycyjne aparaty stałe, RCT, Człowiek, ABO-OGS, Wskaźnik rozbieżności
WSTĘP
Ortodoncja tradycyjnie skupiała się na młodszych, rosnących pacjentach.1 Jednak obecnie dostępne aparaty i dane demograficzne pacjentów drastycznie się zmieniły z biegiem czasu. Coraz większa liczba dorosłych zgłasza się na leczenie i często mają one większe wymagania estetyczne.2 Aby sprostać tym wymaganiom, nacisk położono na rozwój urządzeń do leczenia dorosłych pacjentów.
Pojawienie się terapii przezroczystymi nakładkami jest jednym z najważniejszych osiągnięć w ortodoncji w ciągu ostatnich 30 lat.2 Spośród wielu dostępnych przezroczystych nakładek, najczęściej stosowany jest Invisalign (Align Technology, Tempe, AZ).3 Pierwotnie przeznaczony do leczenia łagodnych schorzeń – do umiarkowanych przypadków, Invisalign jest od tego czasu stosowany w leczeniu bardziej złożonych przypadków, w tym zgryzów otwartych, zgryzów krzyżowych, zgryzów dolnych, odstępów, a nawet przypadków zabiegów ortognatycznych.4,5
Wraz ze wzrostem popularności przezroczystych nakładek przeprowadzono badania mające na celu ocenę ich ograniczeń. Wykazano, że nakładki są nieskuteczne w przypadku zębów wpychających się lub wysuwających zęby tylne.6–8 Derotacja zębów jest jednym z najtrudniejszych ruchów przy użyciu przezroczystych nakładek, szczególnie w przypadku kłów i przedtrzonowców, które są cylindryczne.1,7,9,10 Część problemem wydaje się być narzędzie ClinCheck, które przeszacowało wielkość rotacji i ruchu zębów.7,10,11
Badania oceniające korzyści wykazały, że pacjenci leczeni przezroczystymi nakładkami mają lepszy stan zdrowia przyzębia, lepszą higienę i mniejszą liczbę bakterii w jamie ustnej w porównaniu z pacjentami noszącymi aparaty ortodontyczne.12–15 Pacjenci z przezroczystymi nakładkami odczuwają również mniej poważną resorpcję korzeni i mniejszy dyskomfort niż pacjenci noszący aparat ortodontyczny. 16-18 Czas leczenia może być również krótszy w przypadku przezroczystych nakładek niż w przypadku aparatu ortodontycznego.16,19
Badania porównujące wyniki leczenia aparatem Invisalign i aparatem stałym były niespójne. Porównanie leczenia bez ekstrakcji nie wykazało statystycznie istotnych różnic między grupami pod względem wskaźnika oceny wzajemnej (PAR) ani składników PAR.19 Inne badanie wykazało, że pacjenci Invisalign mieli na koniec znacznie wyższe wyniki w obiektywnym systemie oceny (OGS). leczenia niż pacjenci leczeni tradycyjnym aparatem.1 W obu badaniach oceniano różnice bezpośrednio po zakończeniu leczenia, uniemożliwiając określenie, czy mogło nastąpić osadzenie. Jedynym porównaniem obejmującym wizyty retencyjne było badanie kohortowe, które wykazało, że dopasowanie, mierzone za pomocą OGS, było znacznie gorsze pod koniec leczenia wśród pacjentów Invisalign w porównaniu z pacjentami leczonymi tradycyjnie.20 Co ważne, wszystkie trzy badania miały charakter retrospektywny i żadne z porównań nie było na podstawie danych pacjentów leczonych po 2010 r., kiedy to firma Invisalign wprowadziła funkcje i nasadki SmartForce, które, jak twierdzono, umożliwiają dokładniejsze i szersze zakres ruchów zębów.
Celem niniejszego badania było porównanie pacjentów leczonych tradycyjnym aparatem ortodontycznym z pacjentami leczonymi aparatem Invisalign wyposażonym w elementy i zaczepy SmartForce. Aby zminimalizować stronniczość, projekt był prospektywny, pacjenci byli randomizowani, a obserwator był zaślepiony.
MATERIAŁY I METODY
Zbieranie danych
Niniejsze badanie zaprojektowano jako randomizowane badanie kontrolowane. Do badania wybrano osiemdziesięciu pacjentów na podstawie badań przesiewowych w Graduate Orthodontic Clinic of Texas A&M College of Dentistry oraz ogłoszeń na stronie internetowej szkoły. Aby zostać zakwalifikowani do badania, pacjenci musieli spełniać następujące kryteria:
Kryteria włączenia: Stosunek zębów trzonowych i kłów klasy I, leczenie bez ekstrakcji, stłoczenie żuchwy wynoszące 4 mm lub mniej oraz brak brakujących zębów (od drugiego zęba trzonowego do drugiego zęba trzonowego).
Kryteria wykluczenia: zgryz krzyżowy przedni lub tylny, zgryz otwarty przedni lub boczny, nagryz szczęki większy niż 4 mm oraz zęby zatrzymane.
Spośród 80 pacjentów dwóch nie miało ostatecznych modeli, czterech nie miało ostatecznych zdjęć panoramicznych, pięciu zrezygnowało z badania przed zakończeniem leczenia, a trzech nie miało wstępnego cefalogramu (ryc. 1). Na początku leczenia pacjenci Invisalign mieli 26,7 (IQR: 9,8), a pacjenci noszący aparat ortodontyczny 25,9 (IQR: 16,6). Wśród pacjentów, którzy ukończyli badanie, 24 stanowili mężczyźni, a 42 kobiety. Pełną dokumentację na koniec leczenia posiadało 32 pacjentów Invisalign i 34 pacjentów z aparatem ortodontycznym. Spośród osób, które ukończyły leczenie, 54 wróciły na 6-miesięczną wizytę retencyjną, w tym 26 pacjentów Invisalign i 28 pacjentów z aparatem ortodontycznym.
Przydział próbek
Analizy mocy przeprowadzono przy użyciu statystyk opisowych zgłoszonych wcześniej dla wyników leczenia Invisalign.3,20 W analizie założono klinicznie znaczącą różnicę grupową wynoszącą 10 punktów OGS, która została wykorzystana przez Amerykańską Radę Ortodoncji (ABO) do rozróżnienia pomiędzy leczonymi w sposób akceptowalny i niedopuszczalny. sprawy. Stosując błąd alfa wynoszący 0,05, oszacowano, że do osiągnięcia mocy 90% przy wielkości efektu 0,8 potrzebnych było 31 osób na grupę. Do losowego przydziału pacjentów do grup leczonych (Invisalign lub aparaty stałe) wykorzystano arkusz kalkulacyjny Excel. Badanie zostało zatwierdzone przez instytucjonalną IRB #2012-21-BCD-FB i uzyskano świadomą zgodę od wszystkich pacjentów i rodziców. Badanie zostało zarejestrowane na stronie internetowej National Institutes of Health Clinical Trials.
Tabele zabiegów
Wszyscy pacjenci byli leczeni na Oddziale Ortodoncji Texas A&M College of Dentistry przez ortodontę posiadającego certyfikat ABO. Dla każdego pacjenta wyprodukowano serię wykonanych na zamówienie przezroczystych nakładek. Pacjentom poinstruowano, aby nosili nakładki przez 22 godziny na dobę i zmieniali je co 2 tygodnie. Pacjenci byli oceniani w odstępach 4-tygodniowych. Na pierwszej wizycie pobrano pełną dokumentację diagnostyczną. Podczas drugiej wizyty wykonano skan wewnątrzustny przy użyciu skanera iTero (Align Technology, Tempe, AZ) i przesłano do firmy Align Technology. Do opracowania planu leczenia wykorzystano modele cyfrowe ClinCheck (Invisalign). Jeśli korekta wady zgryzu została uznana za niezadowalającą, pacjentów kierowano na badanie uzupełniające w celu wykonania dodatkowych nakładek. Wszyscy pacjenci korzystający z nakładek mieli co najmniej jeden skan udoskonalający, ale nikt nie miał więcej niż dwa skany udoskonalające. Każde udoskonalenie wydłużało czas leczenia o około 4 tygodnie. Podczas spotkania w sprawie zwolnienia z obligacji sporządzono dokumentację końcową. Miesiąc po zakończeniu leczenia pacjenci zgłaszali się na wizytę kontrolną i wykonywano nowe zdjęcia. Podczas 6-miesięcznej wizyty kontrolnej dotyczącej przechowywania zebrano inny zestaw zapisów.
Tradycyjne aparaty stałe składały się z zamków Radiance MBT (American Orthodontics, Sheboygan, WI) o wymiarach 0,018 × 0,028 cala w górnym łuku i zamków korekcyjnych Alexandra w łuku dolnym. Wszystkie obudowy zostały wykończone drutami ze stali nierdzewnej 17×25. Do połączenia łuków z zamkami wykorzystano kombinację elastycznych pierścieni typu O-ring i ligatur ze stali nierdzewnej. Na drugiej wizycie wszczepiono aparaty stałe w zęby szczęki i żuchwy. Wizyty korekcyjne wyznaczano co 4 tygodnie do czasu skorygowania wad zgryzu. Po uzyskaniu dobrej okluzji zamki zostały odklejone i sporządzono ostateczną dokumentację. Miesiąc po zakończeniu leczenia pacjenci zgłaszali się na badanie kontrolne i robienie zdjęć. Podczas wizyty kontrolnej po 6 miesiącach pobrano kolejny zestaw wycisków alginianowych i zdjęcia.
Retencja
Po zakończeniu leczenia pacjentów utrzymywano za pomocą górnego owiniętego aparatu Hawley i dolnego przedłużonego aparatu retencyjnego Gemini. Jeśli przed leczeniem występowała poważna nieregularność dolnych siekaczy, pacjentów mocowano również za pomocą przyklejanych dolnych 3-3 stałych aparatów ustalających. Jeśli na początku leczenia występowała diastema, pacjentów utrzymywano za pomocą dodatkowego przyklejanego stałego elementu ustalającego 2-2. Trzynastu pacjentów otrzymało zarówno stały aparat łączony dolny 3-3, jak i górny 2-2, w tym 12 pacjentów z aparatem ortodontycznym i 1 pacjent Invisalign. Trzydziestu siedmiu pacjentów otrzymało tylko przyklejany dolny element ustalający 3-3: 17 pacjentów z aparatem ortodontycznym i 20 pacjentów Invisalign. Jeden pacjent z aparatem ortodontycznym otrzymał tylko górny stały element ustalający 2-2. Łącznie 29 pacjentów z aparatem ortodontycznym i 22 pacjentów Invisalign otrzymało aparat stały.
Oceny
W tym badaniu uwzględniono trzy punkty czasowe: T0 (początkowy), T1 (końcowy), T2 (retencja 6 miesięcy).
Początkowy wskaźnik rozbieżności (DI) każdego pacjenta oceniano przy użyciu cefalogramów i modeli T0 pacjentów.21 Głównymi wynikami tego badania były wyniki w skali ABO-OGS, obejmujące punktację składową i ogólną punktację w T1 i T2.22 Drugorzędnym punktem końcowym były różnice między grupami w czasie leczenia (T0-T1).
Wszystkie cefalogramy do obliczeń DI zostały prześledzone cyfrowo przez jednego zaślepionego badacza przy użyciu oprogramowania Dolphin Imaging. Rzetelność egzaminatora opierała się na ośmiu losowo wybranych zestawach zapisów, które ponownie oceniano po 2 tygodniach. Osiągnięto niezawodność na poziomie ponad 90%.
Metody statystyczne
Na podstawie statystyk skośności i kurtozy zmienne nie mają rozkładu normalnego. Centralne tendencje i rozproszenie zmiennych opisano za pomocą median i rozstępów międzykwartylowych (IQR). Do oceny różnic w czasie leczenia, całkowitych wynikach ABO-OGS i wynikach składowych zastosowano test U Manna-Whitneya.
WYNIKI
Średni czas leczenia od pierwszych zapisów do usunięcia wiązania w grupie stosującej Invisalign i aparat ortodontyczny wyniósł odpowiednio 1,7 roku (IQR: 0,7) i 1,3 roku (IQR: 0,7) (ryc. 2), co stanowiło różnicę istotną statystycznie (P < 0,001). Wiek pacjentów i czas trwania leczenia nie wykazały statystycznie istotnych różnic pomiędzy grupami
Porównanie grup
Mediana wyników DI dla grupy stosującej Invisalign i aparat ortodontyczny na początku leczenia wyniosła odpowiednio 4,5 (IQR: 6,0) i 7,0 (IQR: 5,0) (ryc. 3). Różnica ta była istotna statystycznie (P < 0,05).
Pod koniec leczenia (T1) grupa stosująca Invisalign uzyskała lepsze wyniki w zakresie wyrównania, kontaktów okluzyjnych, nagryzu i kątowania korzenia, podczas gdy grupa stosująca aparat ortodontyczny uzyskała lepsze wyniki w zakresie wyrostka brzeżnego (Tabela 2). Nachylenie policzkowo-językowe, kontakty międzyzębowe i relacje okluzyjne w obu grupach były bardzo podobne w T1. Nie było statystycznie istotnych różnic między grupami w T1. Ogólny wynik OGS na koniec leczenia wyniósł 12,0 (IQR: 18,0) i 17,0 (IQR: 12,0) odpowiednio dla grupy stosującej Invisalign i aparat ortodontyczny, a różnica ta nie była istotna statystycznie.
Podczas 6-miesięcznej wizyty retencyjnej grupa stosująca Invisalign uzyskała lepsze wyniki w zakresie nachylenia policzkowo-językowego, kontaktów okluzyjnych, nagryzu, zagięcia korzenia i relacji zgryzowych, podczas gdy aparat grupowy uzyskał lepsze wyniki w zakresie wyrównania i grzbietów brzeżnych (Tabela 3). Nie było prawie żadnych różnic między obiema grupami w zakresie kontaktów międzyzębowych. Ponownie, żadna z tych różnic nie była istotna statystycznie. Ogólne wyniki OGS w grupie stosującej Invisalign i aparat ortodontyczny w momencie wycofania leczenia po 6 miesiącach wyniosły odpowiednio 12,5 (IQR: 9,25) i 14,5 (IQR: 12,5), co stanowi różnicę, która nie była istotna statystycznie (P = 0,367).
Pomiędzy T1 i T2 pacjenci stosujący aparat ortodontyczny wykazali poprawę w nachyleniu policzkowo-językowym, kontaktach okluzyjnych i relacjach okluzyjnych, ale tylko zmiany ustawienia i nachylenia policzkowo-językowego były istotne statystycznie (Tabela 4). U pacjentów z aparatem ortodontycznym wykazano minimalne zmiany w zakresie wyrostków brzeżnych, nagryzu, kontaktów międzyzębowych i kątowania korzenia. Wyrównanie i nagryz zębów u pacjentów korzystających z nakładek uległy znacznemu pogorszeniu, ale poprawiły się ich nachylenie policzkowo-językowe i stosunki zgryzowe. Wyrostki brzeżne, nachylenie policzkowo-językowe, kontakty okluzyjne, nagryz nagryzowy, kontakty międzyzębowe i kątowanie korzeni pacjentów stosujących nakładki zmieniły się minimalnie. Żadna z punktacji składowych OGS nie wykazała statystycznie istotnych różnic pomiędzy grupami po leczeniu. Pomiędzy zakończeniem leczenia (T1) a wizytą przypominającą po 6 miesiącach (T2) całkowite wyniki OGS nie zmieniły się w grupie stosującej nakładki i spadły w grupie stosującej aparat ortodontyczny, ale różnica nie była istotna statystycznie.
DYSKUSJA
Pacjenci z aparatem ortodontycznym w niniejszym badaniu zakończyli leczenie 4,8 miesiąca wcześniej niż pacjenci stosujący nakładki. Wcześniej donoszono, że pacjenci Invisalign kończą leczenie o 3,6–5,53,16,19 miesięcy szybciej niż pacjenci z aparatem ortodontycznym. Dłuższy czas leczenia nakładkami w niniejszym badaniu mógł być powiązany z 2-tygodniowymi przerwami między nakładkami, przestrzeganiem zaleceń i udoskonaleniami. Wszyscy pacjenci rozpoczęli leczenie od zębów trzonowych i kłów klasy I, z minimalnym stłoczeniem, bez większego nagryzu nagryzowego i bez zgryzu otwartego, co wykluczało potrzebę korekcji przednio-tylnej i pionowej. Minimalizowało to przestrzeganie zaleceń przez pacjentów noszących aparat ortodontyczny, ponieważ nie musieli oni nosić gumek. Natomiast pacjenci korzystający z nakładek musieli nosić aparaty, co zwiększało prawdopodobieństwo nieprzestrzegania zaleceń i wydłużało czas leczenia przynajmniej niektórych osób. Ponadto w poprzednich badaniach dotyczących nakładek nie określono, czy doszło do udoskonaleń. U pacjentów Invisalign objętych niniejszym badaniem wprowadzono 1–2 udoskonalenia, co mogło wydłużyć czas leczenia o tygodnie lub miesiące.
Początkowa trudność przypadku nie może wyjaśnić różnicy w czasie leczenia. Uważa się, że każdy punkt zwiększenia DI wydłuża czas leczenia o 11 dni.23 Jednakże w niniejszym badaniu pacjenci noszący aparat ortodontyczny rozpoczęli leczenie ze znacznie wyższymi wynikami DI (7,0) niż pacjenci noszący nakładki (4,5), a mimo to zakończyli leczenie na poziomie 4,8 miesiące szybciej bez korekty i ponad 7 miesięcy szybciej po korekcie. Należy podkreślić, że choć różnica międzygrupowa w zakresie DI była istotna statystycznie, była niewielka. W oparciu o wytyczne dotyczące wskaźnika rozbieżności ABO, wynik DI wynoszący 7–15 uważa się za łagodny, 16–24 za umiarkowany, a wynik ≥ 25 uważa się za poważny.3
Pod koniec leczenia niniejsze badanie nie wykazało znaczących różnic między grupami w zakresie całkowitego wyniku OGS ani żadnego z punktów składowych. Kuncio i in. również nie stwierdzili różnic pomiędzy aparatami ortodontycznymi a nakładkami w punktacji OGS lub punktacji składowej.20 Dla kontrastu wykazano, że pacjenci z aparatem ortodontycznym kończą leczenie ze znacznie lepszym nachyleniem policzkowo-językowym, kontaktami okluzyjnymi, relacjami okluzyjnymi, nagryzem nazębnym i całkowitymi wynikami OGS niż pacjenci z nakładkami. 3 Różnica między tym badaniem a niniejszym badaniem mogła polegać na tym, że ze względu na początkową złożoność przypadku ich początkowe wyniki DI były odpowiednio o 14,1 i 12,9 punktu wyższe niż u pacjentów noszących nakładki i aparat ortodontyczny w niniejszym badaniu. Możliwe jest również, że różnice w wynikach wynikały z nowszych materiałów i technologii stosowanych w leczeniu pacjentów Invisalign w niniejszym badaniu.
Niniejsze badanie wykazało również, że 6 miesięcy po zatrzymaniu nie było różnic między grupami. Kuncio i in. również nie stwierdzili statystycznie istotnych różnic między grupami w wynikach OGS 3 lata po usunięciu aparatu.20 Zarówno ich badanie, jak i niniejsze badanie nie wykazały żadnych istotnych zmian w całkowitym wyniku OGS, z ograniczoną liczbą istotnych zmian w punktacji składowej, pomiędzy pacjentami koniec leczenia i post-retencja. Wskazuje to, że elementy zgryzu, które uległy poprawie, zostały zrekompensowane przez inne elementy, które uległy pogorszeniu z biegiem czasu, zasadniczo negując wszelkie zmiany w całkowitym wyniku OGS.
Obie grupy w niniejszym badaniu wykazały pogorszenie wyrównania i nagryzu od T1 do T2 oraz poprawę nachylenia policzkowo-językowego i relacji zgryzowych. Pacjenci stosujący nakładki i aparaty ortodontyczne obserwowani 3 lata po leczeniu wykazali wyraźniejsze pogorszenie wyrównania niż w niniejszym badaniu i brak zmian w nachyleniu policzkowo-językowym.20 Mniejsze zmiany zaobserwowane w niniejszym badaniu mogły wynikać z czasu trwania okresu po leczeniu lub z niskiego początkowego Wynik DI dla pacjentów korzystających z nakładek. Nett i wsp., którzy ocenili 100 losowo wybranych pacjentów nieleczonych nakładkami, również odnotowali znaczące pogorszenie wyrównania i poprawę nachylenia policzkowo-językowego po co najmniej 10 latach od założenia aparatu retencyjnego.24 Łącznie te odkrycia sugerują, że zmiany po leczeniu obserwowane w przypadku przypadki stosowania nakładek nie były związane z leczeniem.
Przypadki objęte niniejszym badaniem charakteryzowały się doskonałymi wynikami leczenia. Ogólne i składowe wyniki OGS były znacznie niższe niż te wcześniej zgłaszane po leczeniu i po zatrzymaniu. Na przykład Djeu i in. mieli średnie całkowite wyniki OGS wynoszące odpowiednio 45,4 i 32,2 dla pacjentów z aparatami ortodontycznymi i aparatami ortodontycznymi.3 Kuncio i in. uzyskali średnie całkowite wyniki OGS wynoszące odpowiednio 39,5 i 43,0 dla pacjentów z aparatem nakładkowym i aparatem ortodontycznym.20 W niniejszym badaniu średnie całkowite wyniki OGS wyniosły odpowiednio 12,0 i 17,0 dla pacjentów z aparatami ortodontycznymi. W niniejszym badaniu uzyskano również znacznie niższe wyniki składowe niż podano wcześniej w literaturze, co częściowo odzwierciedla fakt, że początkowo przypadki były prostsze.
WNIOSKI
Pacjenci Invisalign z prostymi wadami zgryzu klasy I, leczeni elementami i zaczepami SmartForce, wymagają o 4,8 miesiąca dłuższego czasu leczenia niż pacjenci z prostymi wadami zgryzu leczeni tradycyjnymi aparatami ortodontycznymi.
W przypadku prostych wad zgryzu klasy I, na koniec leczenia nakładki zapewniają takie same doskonałe wyniki zgryzu jak tradycyjne aparaty ortodontyczne.
W przypadku prostych wad zgryzu klasy I nie ma różnic w wynikach zgryzu pomiędzy nakładkami i aparatami ortodontycznymi po 6 miesiącach od leczenia.
Źródła:
1. Rossini G, Parrini S, Castroflorio T, Deregibus A, Debernardi CL. Efficacy of clear aligners in controlling orthodontic tooth movement: a systematic review. Angle Orthod . 2015;85:881–889. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
2. Melsen B. Northcroft Lecture: how has the spectrum of orthodontics changed over the past decades? J Orthod . 2011;38:134–143. [PubMed] [Google Scholar]
3. Djeu G, Shelton C, Maganzini A. Outcome assessment of Invisalign and traditional orthodontic treatment compared with the American Board of Orthodontics objective grading system. Am J Orthod Dentofac Orthop . 2005;128:292–298. [PubMed] [Google Scholar]
4. Taub DI, Palermo V. Orthognathic surgery for the Invisalign patient. Sem Orthod . 2017;23:99–102. [Google Scholar]
5. Kankam H, Madari S, Sawh-Martinez R, Bruckman KC, Steinbacher DM. Comparing outcomes in orthognathic surgery using clear aligners versus conventional fixed appliances. J Craniofac Surg . 2019;30:1488–1491. [PubMed] [Google Scholar]
6. Khosravi R, Cohanim B, Hujoel P, et al. Management of overbite with the Invisalign appliance. Am J Orthod Dentofac Orthop . 2017;151:691–699. [PubMed] [Google Scholar]
7. Charalampakis O, Iliadi A, Ueno H, Oliver DR, Kim KB. Accuracy of clear aligners: a retrospective study of patients who needed refinement. Am J Orthod Dentofac Orthop . 2018;154:47–54. [PubMed] [Google Scholar]
8. Duncan LO, Piedade L, Lekic M, Cunha RS, Wiltshire WA. Changes in mandibular incisor position and arch form resulting from Invisalign correction of the crowded dentition treated nonextraction. Angle Orthod . 2016;86:577–583. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
9. How accurate is Invisalign in non-extraction cases? Are predicted tooth positions achieved? Brit Dent J . 2018;224:156–156. [Google Scholar]
10. Papadimitriou A, Mousoulea S, Gkantidis N, Kloukos D. Clinical effectiveness of Invisalign® orthodontic treatment: a systematic review. Prog Orthod . 2018;19:37. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
11. Ke Y, Zhu Y, Zhu M. A comparison of treatment effectiveness between clear aligner and fixed appliance therapies. BMC Oral Health . 2019. pp. 19–24. [PMC free article] [PubMed]
12. Rossini G, Parrini S, Castroflorio T, Deregibus A, Debernardi CL. Periodontal health during clear aligners treatment: a systematic review. Eur J Orthod . 2014;37:539–543. [PubMed] [Google Scholar]
13. Jiang Q, Li J, Mei L, et al. Periodontal health during orthodontic treatment with clear aligners and fixed appliances. J Am Dent Assoc . 2018;149:712–720. [PubMed] [Google Scholar]
14. Abbate G, Caria M, Montanari P, et al. Periodontal health in teenagers treated with removable aligners and fixed orthodontic appliances. J Orofacial Orthop . 2015;76:240–250. [PubMed] [Google Scholar]
15. Karkhanechi M, Chow D, Sipkin J, et al. Periodontal status of adult patients treated with fixed buccal appliances and removable aligners over one year of active orthodontic therapy. Angle Orthod . 2013;83:146–151. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
16. Buschang PH, Shaw SG, Ross M, Crosby D, Campbell PM. Comparative time efficiency of aligner therapy and conventional edgewise braces. Angle Orthod . 2014;84:391–396. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
17. White DW, Julien KC, Jacob H, Campbell PM, Buschang PH. Discomfort associated with Invisalign and traditional brackets: a randomized, prospective trial. Angle Orthod . 2017;87:801–808. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
18. Almasoud NN. Pain perception among patients treated with passive self-ligating fixed appliances and Invisalign® aligners during the first week of orthodontic treatment. The Korean J Orthod . 2018;48:326–332. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
19. Gu J, Tang JS, Skulski B, et al. Evaluation of Invisalign treatment effectiveness and efficiency compared with conventional fixed appliances using the Peer Assessment Rating index. Am J Orthod Dentofac Orthop . 2017;151:259–266. [PubMed] [Google Scholar]
20. Kuncio D, Maganzini A, Shelton C, Freeman K. Invisalign and traditional orthodontic treatment postretention outcomes compared using the American Board of Orthodontics Objective Grading System. Angle Orthod . 2007;77:864–869. [PubMed] [Google Scholar]
21. Cansunar HA, Uysal T. Relationship between pretreatment case complexity and orthodontic clinical outcomes determined by the American Board of Orthodontics criteria. Angle Orthod . 2014;84:974–979. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
22. Cangialosi TJ, Riolo ML, Owens S, et al. The ABO discrepancy index: a measure of case complexity. Am J Orthod Dentofac Orthop . 2004;125:270–278. [PubMed] [Google Scholar]
23. Parrish LD, Roberts WE, Maupome G, Stewart KT, Bandy RW, Kula KS. The relationship between the ABO discrepancy index and treatment duration in a graduate orthodontic clinic. Angle Orthod . 2011;81:192–197. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
24. Nett BC, Huang GJ. Long-term posttreatment changes measured by the American Board of Orthodontics objective grading system. Am J Orthod Dentofac Orthop . 2005;127:444–450. [PubMed] [Google Scholar]