Terapia toksyną botulinową w leczeniu bruksizmu podczas snu: badanie randomizowane i kontrolowane placebo

Tłumaczenie oryginalnego artykułu: Young Joo Shim, Hee Jin Lee, Keun Jeong Park, Hyung Tack Kim, Il Hee Hong, Seong Taek Kim, Botulinum Toxin Therapy for Managing Sleep Bruxism: A Randomized and Placebo-Controlled Trial, Toxins (Basel)  2020 Mar 9;12(3):168.

Źródło: https://www.mdpi.com/2072-6651/12/3/168

Abstrakt

Celem tego badania jest ocena efektów toksyny botulinowej typu A (BoNT-A) w leczeniu bruksizmu nocnego (SB) w randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu. Trzydzieści osób z SB zostało losowo przydzielonych do dwóch grup równolicznych. Grupa placebo otrzymała zastrzyki soli fizjologicznej do każdego mięśnia żwacza, a grupa lecznicza otrzymała zastrzyki BoNT-A do każdego mięśnia żwacza. Nagrania polisomnograficzne z udziałem dźwięku i obrazu w laboratorium snu zostały wykonane przed, 4 tygodnie po oraz 12 tygodni po zastrzyku. Parametry snu i SB zostały ocenione zgodnie z diagnostycznym i kodowym podręcznikiem American Academy of Sleep Medicine. Zmiany parametrów snu i SB zostały zbadane za pomocą analizy wariancji z powtórzeniami (RM-ANOVA). Dwadzieścia trzy osoby ukończyły badanie (grupa placebo 10, grupa lecznicza 13). Żaden z parametrów epizodów SB nie wykazał istotnej interakcji czasu i grupy (p > 0,05), za wyjątkiem zmiennych elektromiografii (EMG). Maksymalna amplituda wybuchów EMG podczas SB wykazała istotną interakcję czasu i grupy (p = 0,001). Zastrzyk zmniejszył maksymalną amplitudę wybuchów EMG podczas SB tylko w grupie leczniczej przez 12 tygodni (p < 0,0001). Pojedynczy zastrzyk BoNT-A nie może zmniejszyć powstawania SB. Jednak może to być skuteczna opcja zarządzania SB poprzez zmniejszenie intensywności mięśnia żwacza. Słowa kluczowe: toksyna botulinowa; bruksizm nocny; polisomnografia Główny wkład: Zastrzyk BoNT-A nie może zmniejszyć powstawania SB. Jednak może być skutecznym sposobem zarządzania SB poprzez zmniejszenie intensywności mięśni żwacza i ochronę struktur żucia przed nadmiernym naciskiem SB.

Wstęp

W Międzynarodowej Klasyfikacji Zaburzeń Snu, 3. wydaniu [1], bruksizm nocny (SB) definiowany jest jako stereotypowa aktywność oromandibularna podczas snu, charakteryzująca się zgrzytaniem zębów i ściskaniem szczęk. SB jest powszechny, z występowaniem u 7,4% populacji dorosłych [2]. W stomatologii SB jest uznawany za czynnik ryzyka związanego z niszczeniem zębów i protez dentystycznych, oraz bólem w strukturach żujących [3,4]. Problemy dentystyczne są związane z istotną siłą podczas SB, wynoszącą średnio 66% maksymalnej siły zacisku [5]. Dostępne są różne metody leczenia SB, takie jak szyna ochronna, podejścia behawioralne i leczenie farmakologiczne. Szyna ochronna jest uważana za pierwszy wybór w ochronie zębów i protez przed uszkodzeniem. Jednak brak jest dowodów na to, że szyna ochronna redukuje SB [6,7,8]. Wstrzyknięcie toksyny botulinowej (BoNT) jest powszechnie stosowane w leczeniu SB [9,10,11,12,13,14]. Pokazaliśmy, że wstrzyknięcie BoNT nie kontroluje genezy rytmicznej aktywności mięśni żwaczy (RMMA), ale może kontrolować intensywne skurcze mięśni żwaczy podczas snu w badaniu obserwacyjnym bez grupy placebo [15]. Aby wyjaśnić różnicę między skutecznością (efekty na epizody SB) a efektywnością (efekty na skutki SB) BoNT dla SB, potrzebne jest dobrze zaprojektowane badanie [16]. W niniejszym badaniu, rozszerzając badania naszego poprzedniego badania, skupiliśmy się na skuteczności BoNT-A dla SB. Zbadaliśmy wpływ wewnątrzmięśniowego wstrzyknięcia BoNT-A na SB, korzystając z oceny polisomnograficznej przez 12 tygodni w randomizowanym i kontrolowanym placebo badaniu.

Wyniki

Spośród 30 badanych, jedna osoba została wyłączona z powodu ciężkiego obturacyjnego bezdechu sennego na polisomnografii (PSG) z indeksem apnoe–hipopnoe wynoszącym 70,3, a sześciu nie było dostępnych do powtórnego badania PSG. W związku z tym do analizy wykorzystano 69 zapisów PSG od 23 osób (10 z grupy placebo i 13 z grupy leczenia) (Rysunek 1). Charakterystyki wyjściowe badanych przedstawiono w Tabeli 1. Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami. Wstrzyknięcie było dobrze tolerowane, a istotnych zdarzeń niepożądanych związanych z wstrzyknięciem nie zgłoszono.

Dyskusja

To badanie wykazało, że pojedyncze wstrzyknięcie BoNT-A zmniejszyło intensywność mięśnia żwacza podczas SB przez 12 tygodni w ocenie PSG w randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu. Wyniki tego badania potwierdzają, że efekt BoNT-A na SB polega na zmniejszeniu intensywności skurczów w wstrzykniętych mięśniach, a nie na zmniejszeniu występowania RMMA, i ten efekt utrzymywał się co najmniej przez 12 tygodni. Wstrzyknięcia BoNT-A nie zmniejszyły liczby epizodów RMMA/h. Ponadto, liczba wybuchów/epizod oraz średni czas trwania epizodu nie różniły się przed i po wstrzyknięciu BoNT-A. Te wyniki są zgodne z naszym poprzednim badaniem, w którym oceniliśmy efekt BoNT-A na SB, używając PSG po raz pierwszy w literaturze, i potwierdziliśmy, że BoNT-A nie miało wpływu na występowanie RMMA [15]. W niniejszym badaniu potwierdziliśmy to ponownie, w randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu i na dłuższy okres. Te wyniki są niezgodne z wynikami wcześniejszych badań kontrolowanych, w których liczba zdarzeń bruksizmu była korzystna w grupie z wstrzyknięciem BoNT [13,17]. Jedno randomizowane, kontrolowane badanie trwające 12 tygodni wykazało zmniejszoną liczbę zdarzeń SB [13]. Wynik ten powinien być interpretowany ostrożnie, ze względu na brak danych PSG i mały rozmiar próby. Inne randomizowane, kontrolowane badanie trwające od 4 do 8 tygodni, wykorzystujące ocenę PSG, wykazało subiektywnie poprawione objawy bruksizmu, mniejszą liczbę zdarzeń bruksizmu i krótszy czas trwania całkowitego bruksizmu, ale nie oceniono tego statystycznie [17]. Różnica ta może być wyjaśniona różnicami w metodologii oceny bruksizmu i protokołem badania. Badacze wykorzystali inną metodę oceny bruksizmu, stosunkowo duże dawki BoNT-A i różne miejsca wstrzyknięcia (zarówno mięśnie żwacza, jak i skroniowe).

Ponieważ stosowanie BoNT-A w stomatologii jest stosowane poza wskazaniami zatwierdzonymi przez organy regulacyjne, nie ma klinicznych protokołów ani standaryzacji dotyczącej dawkowania i preparatów. Chociaż PSG jest złotym standardem diagnozowania SB, nie jest szeroko stosowany w badaniach klinicznych i praktyce klinicznej ze względu na wysoki koszt, wymagania techniczne i potrzebę doświadczonych badaczy. Te problemy prowadzą do niekonsekwencji w protokołach badawczych, narzędziach diagnostycznych do oceny bruksizmu, metodach oceny bruksizmu oraz wynikach między badaniami. Potrzebne są dobrze zaprojektowane, kontrolowane placebo badania z dużą próbą pacjentów z SB ocenionych przez PSG, aby ustalić skuteczność BoNT-A dla SB.

SB jest silnie zmienny w czasie, z pacjentami nie wykazującymi aktywności w niektóre noce i intensywną aktywnością w inne. Liczba epizodów RMMA/h zmieniła się istotnie w grupie placebo w tym badaniu, co pokazuje typowo zmienną w czasie naturę SB. Wcześniejsze badanie wykazało średni współczynnik zmienności dla epizodów RMMA/h wynoszący około 25,3% [18]. W tym badaniu średni współczynnik zmienności dla epizodów RMMA/h wynosił około 32,1% przez trzy noce w grupie placebo i 22,3% przez trzy noce w grupie leczenia. Zmienność w SB powinna być brana pod uwagę podczas diagnozowania SB lub oceny efektu interwencji w leczeniu SB. Dla tej zmiennoczasowej natury SB, jedno badanie sugerowało, że pasma odcięcia SB na PSG wokół punktów odcięcia SB (4 epizody/h i 25 wybuchów/h) mogą być przydatne do rozpoznawania SB [19].

Jak można było się spodziewać, intensywność mięśnia żwacza istotnie zmniejszyła się po wstrzyknięciu BoNT-A, szczególnie po 4 tygodniach. Ostatnio SB nie jest uznawany za zaburzenie ruchowe ani zaburzenie snu u inaczej zdrowych osób w międzynarodowym panelu konsensusowym [20]. U zdrowych osób SB nie byłoby zaburzeniem, ale raczej zachowaniem, które może stanowić czynnik ryzyka dla pewnych negatywnych konsekwencji klinicznych, takich jak ból mięśni żwacza lub stawu skroniowo-żuchwowego, zużycie mechaniczne zębów i powikłania protetyczne. RMMA jest fizjologiczną aktywnością mięśni żwacza podczas snu i nie jest szkodliwa sama w sobie [21]. RMMA jest postrzegane jako ostateczna konsekwencja mikroobudzenia [22,23]. SB jest skrajną manifestacją tej fizjologicznej RMMA podczas snu, w której pewne czynniki zwiększają jej występowanie [24,25]. Zmieniając punkt widzenia i odkrywając patofizjologię SB, nie musimy kontrolować RMMA samo w sobie u zdrowych osób. Zamiast tego, musimy kontrolować intensywność zdarzeń SB. Konwencjonalnie, lekarze przepisują szynę ochronną na SB, aby zapobiec uszkodzeniom. Jednak nie było zgody co do wpływu szyn ochronnych na intensywność mięśnia żwacza podczas SB. Wcześniejsze badania wykazały, że intensywność mięśnia żwacza podczas SB zmniejszyła się, zwiększyła lub nie zmieniła się podczas noszenia szyny ochronnej [6,7,8]. Efekt wstrzyknięcia BoNT-A na zmniejszenie intensywności mięśnia żwacza jest jasny. Biorąc pod uwagę destrukcyjne konsekwencje ekstremalnej siły bruksizmu, wstrzyknięcie BoNT-A może być dobrą modalnością do kontrolowania intensywności SB.

Żadna z zmiennych snu nie wykazała istotnej interakcji czasu i grupy. Jednak odsetki etapów N2 i REM oraz efektywność snu zmieniły się istotnie w grupie placebo w ciągu 12 tygodni. Całkowity czas snu, odsetek etapu N1 oraz wskaźnik pobudzeń zmieniły się istotnie w grupie leczenia w ciągu 12 tygodni. Badani wykazywali istotne różnice w niektórych zmiennych snu dla trzech zapisów PSG. Nasi badani wykazywali niższą efektywność snu (średnio 77–82%) niż normalny zakres (80–85%) oraz częstsze pobudzenia (średni wskaźnik pobudzeń: 32–41) niż normalny zakres (wskaźnik pobudzeń < 10). Przypuszczaliśmy, że to efekt pierwszej nocy. Jednak efekt pierwszej nocy nie miał wpływu na nasilenie epizodów RMMA, ponieważ epizody RMMA/h nie korelowały się z powyższymi zmiennymi snu. PSG w laboratorium snu jest absolutnie dokładną metodą, ale jest bardzo uciążliwa dla badanych ze względu na liczne elektrody i linie przymocowane oraz zmianę środowiska snu, co prowadzi do efektu pierwszej nocy. Efekt pierwszej nocy to abnormally złe wszystko na pierwszą noc PSG, obejmujące niższą efektywność snu, częste pobudzenia, krótszy czas snu i dłuższe opóźnienie snu, i może nawet trwać więcej niż jedną noc [26,27]. Wcześniejsze badanie nie wykazało efektu pierwszej nocy na częstość RMMA u młodych i zdrowych pacjentów z SB [28]. W innych badaniach badanie PSG w domu wykazało efekt pierwszej nocy u pacjentów z niską aktywnością SB (indeks 2–4 epizody i/lub <25 indeks wybuchów) i efekt pierwszej nocy wydawał się być połączony z wysoką zmiennością aktywności SB noc po nocy [29]. W badaniu SB zaleca się przeprowadzenie kilku kolejnych nocy badania PSG, szczególnie u pacjentów z niską aktywnością SB w pierwszej nocy, aby zminimalizować efekt pierwszej nocy i zmienność aktywności SB noc po nocy. Pomoże to potwierdzić rzeczywisty poziom trwającej aktywności SB. Jednokrotny zapis snu może być wystarczający dla pacjentów z umiarkowaną do wysokiej częstotliwością SB [28,29].

Istnieje wiele różnych modalności leczenia SB, takich jak szyna ochronna, biofeedback, podejścia behawioralne oraz leczenie farmakologiczne (toksyna botulinowa, klonidyna, klonazepam, itp.). Obecnie nie ma wystarczająco dużo dowodów, aby zdefiniować standardowe podejście do leczenia SB, poza stosowaniem szyny ochronnej [30]. W zależności od tego, na jakim obszarze koncentruje się leczenie SB, wybór terapii będzie się różnił na poziomie indywidualnym. W tym kontekście wstrzyknięcie toksyny botulinowej może również być dobrą modalnością.

Istnieje kilka ograniczeń tego badania. Po pierwsze, wielkość próby (n = 23) była stosunkowo mała. Po drugie, ocenialiśmy efekt BoNT-A dla SB skupiając się na skuteczności i obiektywnych wynikach PSG. Poprawa subiektywna jest również ważna w praktyce klinicznej. W przyszłych badaniach powinna zostać oceniona subiektywna skuteczność BoNT-A dla SB. Po trzecie, wybraliśmy pacjentów wśród użytkowników szyny ochronnej na SB. Wykazywali oni umiarkowane do ciężkiego zużycie szyn. Przypuszczaliśmy, że są to pacjenci z umiarkowanie do wysokiej częstością SB. Jednak niektórzy wykazywali niską częstość SB ze względu na zmienność noc po nocy lub efekt pierwszej nocy PSG. Ze względu na ograniczenia budżetowe nie przeprowadziliśmy kilku kolejnych nocy badań PSG. Wreszcie, badani wykazywali niższą efektywność snu oraz istotne różnice w niektórych zmiennych snu dla trzech zapisów PSG. Jednym z powodów tych wyników mogło być wystąpienie efektu pierwszej nocy PSG. Należy przeprowadzić kilka kolejnych nocy badań PSG, aby poprawić te problemy.

Wnioski

To badanie ma istotne znaczenie dla oceny długoterminowego działania BoNT-A w przypadku SB, wykorzystując ocenę PSG w ramach randomizowanego, kontrolowanego placebo badania. Potwierdziliśmy, że BoNT-A nie może kontrolować genezy RMMA. Raczej może być opcją zarządzania kontrolującą intensywność mięśni żujących podczas SB i chroniącą struktury twarzowe przed nadmiernymi siłami. Zmieniając koncepcję SB, tj. z zaburzenia na zachowanie, możemy stosować BoNT-A jako skuteczną modalność w zmniejszaniu intensywności mięśni żujących podczas SB wraz z szynami ochronnymi. W przyszłości potrzebujemy randomizowanych, podwójnie zaślepionych, kontrolowanych placebo badań klinicznych z dokładną diagnozą SB przez kilka kolejnych zapisów PSG i dużą liczbą pacjentów.

Metody i Materiały

Standardowe Zatwierdzenia Protokołu, Rejestracje i Zgody Pacjentów Protokół tego badania został przeprowadzony po uzyskaniu zgody Komisji Rewizyjnej Instytucji (IRB) Szpitala Stomatologicznego Uniwersytetu Yonsei (numer IRB: 2-2016-0016, data zatwierdzenia: 7 lipca 2016 r.). Ten przypadek został zarejestrowany w Usłudze Informacji o Badaniach Klinicznych (CRiS) Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej Republiki Korei (numer CRiS: KCT 0004459). Wszyscy uczestnicy zostali poinformowani o charakterze badania, a każdy z nich wyraził pisemną zgodę.

Projekt Badania i Podmioty

Trzydzieści podmiotów SB (11 mężczyzn, 19 kobiet; w wieku od 20 do 56 lat) zostało wybranych spośród pacjentów ambulatoryjnych Oddziału Bólu Orotwarzowego i Medycyny Jamy Ustnej Szpitala Stomatologicznego Uniwersytetu Yonsei. Wszyscy pacjenci zostali zbadani przez jednego lekarza (S.T.K.), który udokumentował wiek, płeć, historię choroby oraz historię leków pacjenta przy pierwszej wizycie. Podmioty miały następujące objawy i symptomy kliniczne SB: (1) historia zgrzytania zębami występującego co najmniej trzy noce w tygodniu; (2) doświadczenie porannej sztywności szczęki; oraz (3) kliniczna obecność ścierania zębów [1,31]. Korzystali oni z szyny ochronnej na SB. Jednakże nadal zgłaszali aktywność bruksizmu według własnego zgłoszenia oraz wykazywali umiarkowane do ciężkiego zużycie szyn ochronnych. Zastosowano następujące kryteria wykluczenia: (1) wcześniejsze otrzymywanie wstrzyknięcia BoNT-A do obu mięśni żwaczy przez ostatni rok; (2) przyjmowanie leków wpływających na rozluźnienie mięśni (np. leki przeciwpadaczkowe, benzodiazepiny, aminoglikozydy, substancje o działaniu kurarypodobnym); (3) zakaźne zmiany skórne na miejscu wstrzyknięcia; (4) alergia na BoNT-A; (5) choroba neuromięśniowa; oraz (6) kobiety w ciąży.

Ten eksperyment był randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniem, w którym podmioty zostały losowo przydzielone do dwóch grup. Grupa placebo (15 podmiotów) otrzymała wstrzyknięcia soli fizjologicznej do obu mięśni żwaczowych, a grupa lecznicza (15 podmiotów) otrzymała wstrzyknięcia BoNT-A do obu mięśni żwaczowych. Poproszono podmioty, aby nie przyjmowały innych terapii ani leków wpływających na mięśnie oraz aby nie używały szyny ochronnej przez okres tego badania. Podmioty nie wiedziały, do której grupy zostały przydzielone.

Toksyna botulinowa

BoNT-A (prabotulinumtoxin A; Daewoong Pharmaceutical, Seul, Korea) została dostarczona jako proszek liofilizowany o stężeniu 100 jednostek i została rozpuszczona w 2 ml sterylnego roztworu fizjologicznego do stężenia 5 U/0,1 ml. Dawkę 25 U BoNT-A podawano do każdego mięśnia żwaczowego za pomocą strzykawki 1 ml z igłą o rozmiarze 29 G i długości 0,5 cala. BoNT-A został wstrzyknięty w dwóch miejscach w każdym mięśniu żwacza podmiotów z grupy leczniczej, odwołując się do wcześniejszych badań. Miejsca wstrzyknięcia były oddalone o 1–2 cm w środkowej części mięśnia żwacza, gdzie pierwsze miejsce było dolną, najbardziej wydatną częścią mięśnia żwaczowego, gdy podmiot był proszony o zaciskanie, a inne miejsce było oddalone o 1–2 cm pionowo od pierwszego miejsca. W grupie placebo, zamiast BoNT-A, wstrzykiwano do dwóch miejsc taką samą ilość soli fizjologicznej.

Polisomnografia z audio-wideo w laboratorium snu

Wszystkie podmioty były badane w laboratorium snu przez trzy noce. Pierwsza noc odbyła się przed wstrzyknięciem, druga noc – 4 tygodnie po wstrzyknięciu, a ostatnia noc – 12 tygodni po wstrzyknięciu. Wykorzystano ten sam protokół nagrywania PSG, jak w naszym poprzednim badaniu. Przed nagrywaniem snu każdy pacjent wykonywał serię zadań oromotorycznych, aby umożliwić rozpoznanie sygnałów i kalibrację wzmacniania EMG. Biokalibracja dla zapisów EMG mięśni żwaczowych obejmowała maksymalne skurczenie mięśni (MVC) i ruch boczny szczęki. Nagrania snu rozpoczynały się o godzinie 22:30 (± 30 min) i kończyły się spontanicznym przebudzeniem się pacjenta lub o godzinie 06:00. Montaż PSG obejmował elektrookulografię, elektroencefalografię (EEG), elektrokardiografię, opaski brzuszne i klatkowe, oksymetrię pulsacyjną oraz zapisy EMG z mięśni podżuchwowych i obustronnych mięśni piszczelowych, a także z obu mięśni żwaczowych. Jednocześnie prowadzono nagrania wideo (skupione na obszarze głowy i szyi) i audio. Wszystkie sygnały były wzmacniane i rejestrowane z częstotliwością próbkowania 200 Hz i przechowywane do analizy offline za pomocą oprogramowania Embla RemLogic 2.0 (Natus, Middleton, WI, USA).

Analiza danych

Wszystkie anonimowe nagrania z 30 podmiotów zostały zanalizowane za pomocą oprogramowania RemLogic 2.0 (Natus, Middleton, WI, USA) w losowej kolejności. Jedna osoba (H.C.H.) oceniła zmienne snu, a druga (S.Y.J.) oceniła zdarzenia RMMA.

5.5.1. Ocena zmiennych snu Etapy snu i mikrostruktury, zdarzenia bezdechu i niedotlenienia oraz okresowe ruchy kończyn podczas snu zostały ocenione zgodnie z diagnostycznym i kodowym podręcznikiem Amerykańskiej Akademii Medycyny Snu. Obliczono następujące parametry snu: całkowity czas snu, etap snu, efektywność snu, czas zaśnięcia, wskaźnik pobudzenia, wskaźnik bezdechu–niedotlenienia oraz wskaźnik okresowego ruchu kończyny.

5.5.2. Ocena epizodów bruksizmu nocnego RMMA, charakterystyczny wzorzec EMG mięśni żwaczowych podczas snu, został oceniony w celu dokonania polisomnograficznej diagnozy SB. Istnieją trzy typy epizodów SB: fazowy (trzy wybuchy EMG trwające od 0,25 do 2,0 s), izolowane wybuchy toniczne (wybuchy EMG trwające > 2,0 s) oraz mieszanego typu (zarówno wybuchy fazowe, jak i toniczne). Epizody zostały uznane za pojedynczy epizod, gdy były oddzielone odstępami krótszymi niż 3 s. Wykorzystano tę samą metodologię oceny epizodów SB, co w poprzednim badaniu. Dla epizodów SB obliczono liczbę epizodów RMMA na godzinę snu (RMMA epizody/h), wybuchów na godzinę snu (wybuchy/h), liczbę wybuchów na epizod (wybuchy/epizod), średnią długość epizodu oraz liczbę epizodów z dźwiękiem (epizody dźwiękowe). Ponadto zmierzono amplitudę szczytową wybuchu EMG mięśni żwaczowych podczas epizodu SB za pomocą linijki na ekranie, a maksymalna wartość szczytowa została obliczona dla każdego epizodu.

Analiza statystyczna

Normalność rozkładu danych została zweryfikowana testem Shapiro-Wilka. Dane, które nie miały rozkładu normalnego, zostały poddane transformacji logarytmicznej. Przeprowadzono test t-Studenta dla dwóch prób i test t-Studenta dla par, gdy interakcja między czasem a grupą była istotna. Wykorzystano analizę RM-ANOVA, aby sprawdzić, czy istnieją różnice między grupą placebo a grupą leczniczą. Test dokładny Fishera został użyty do porównania różnic w zależności od płci. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą programu IBM SPSS w wersji 23.0 (IBM Corp., Armonk, NY, USA) przy poziomie istotności p < 0,05.

Źródła:

1. American Academy of Sleep Medicine. International Classification of Sleep Disorders: Diagnostic and Coding Manual, 3rd ed.; American Academy of Sleep Medicine: Weschesters, IL, USA, 2014. [Google Scholar]
2. Maluly, M.; Andersen, M.L.; Dal-Fabbro, C.; Garbuio, S.; Bittencourt, L.; de Siqueira, J.T.; Tufik, S. Polysomnographic study of the prevalence of sleep bruxism in a population sample. J. Dent. Res. 2013, 92, 97S–103S. [Google Scholar] [CrossRef]
3. Carra, M.C.; Huynh, N.; Lavigne, G.J. Sleep bruxism: A comprehensive overview for the dental clinician interested in sleep medicine. Dent. Clin. N. Am. 2012, 56, 387–413. [Google Scholar] [CrossRef]
4. Okeson, J.P. Etiology of functional disturbances in the masticatory system. In Management of Temporomandibular Disorders and Occlusion, 7th ed.; Okeson, J.P., Ed.; Elsevier: St. Louis, MO, USA, 2011. [Google Scholar]
5. Clarke, N.G.; Townsend, G.C.; Carey, S.E. Bruxing patterns in man during sleep. J. Oral Rehabil. 1984, 11, 123–127. [Google Scholar] [CrossRef]
6. van der Zaag, J.; Lobbezoo, F.; Wicks, D.J.; Visscher, C.M.; Hamburger, H.L.; Naeije, M. Controlled assessment of the efficacy of occlusal stabilization splints on sleep bruxism. J. Orofac. Pain 2005, 19, 151–158. [Google Scholar] [CrossRef]
7. Clark, G.T.; Beemsterboer, P.L.; Solberg, W.K.; Rugh, J.D. Nocturnal electromyographic evaluation of myofascial pain dysfunction in patients undergoing occlusal splint therapy. J. Am. Dent. Assoc. 1979, 99, 607–611. [Google Scholar] [CrossRef]
8. Okeson, J.P. The effects of hard and soft occlusal splints on nocturnal bruxism. J. Am. Dent. Assoc. 1987, 114, 788–791. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
9. Bolayir, G.; Bolayir, E.; Coskun, A.; Özdemir, A.K.; Topaktas, S. Botulinum toxin type-A practice in bruxism cases. Neurol. Psychiatry Brain Res. 2005, 12, 43–46. [Google Scholar]
10. Redaelli, A. Botulinum toxin A in bruxers: One year experience. Saudi Med. J. 2011, 32, 156–158. [Google Scholar] [PubMed]
11. Guarda-Nardini, L.; Manfredini, D.; Salamone, M.; Salmaso, L.; Tonello, S.; Ferronato, G. Efficacy of botulinum toxin in treating myofascial pain in bruxers: A controlled placebo pilot study. Cranio 2008, 26, 126–135. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
12. Long, H.; Liao, Z.; Wang, Y.; Liao, L.; Lai, W. Efficacy of botulinum toxins on bruxism: An evidence-based review. Int. Dent. J. 2012, 62, 1–5. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
13. Lee, S.J.; McCall, W.D. Jr.; Kim, Y.K.; Chung, S.C.; Chung, J.W. Effect of botulinum toxin injection on nocturnal bruxism: A randomized controlled trial. Am. J. Phys. Med. Rehabil. 2010, 89, 16–23. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed] [Green Version]
14. Montecucco, C.; Molgo, J. Botulinal neurotoxins: Revival of an old killer. Curr. Opin. Pharmacol. 2005, 5, 274–279. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
15. Shim, Y.J.; Lee, M.K.; Kato, T.; Park, H.U.; Heo, K.; Kim, S.T. Effects of botulinum toxin on jaw motor events during sleep in sleep bruxism patients: A polysomnographic evaluation. J. Clin. Sleep Med. 2014, 10, 291–298. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed] [Green Version]
16. De la Torre Canales, G.; Câmara-Souza, M.B.; do Amaral, C.F.; Garcia, R.C.; Manfredini, D. Is there enough evidence to use botulinum toxin injections for bruxism management? A systematic literature review. Clin. Oral Investig. 2017, 21, 727–734. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
17. Ondo, W.G.; Simmons, J.H.; Shahid, M.H.; Hashem, V.; Hunter, C.; Jankovic, J. Onabotulinum toxin-A injections for sleep bruxism. A double-blind, placebo-controlled study. Neurology 2018, 90, e559–e564. [Google Scholar] [CrossRef]
18. Lavigne, G.J.; Guitard, F.; Rompré, P.H.; Montplaisir, J.Y. Variability in sleep bruxism activity over time. J. Sleep Res. 2001, 10, 237–244. [Google Scholar] [CrossRef] [Green Version]
19. Van Der Zaag, J.; Lobbezoo, F.; Visscher, C.M.; Hamburger, H.L.; Naeije, M. Time-variant nature of sleep bruxism outcome cariables using ambulatory polysomnography: Implications for recognition and therapy evaluation. J. Oral Rehabil. 2008, 35, 577–584. [Google Scholar] [CrossRef]
20. Lobbezoo, F.; Ahlberg, J.; Raphael, K.G.; Wetselaar, P.; Glaros, A.G.; Kato, T.; Santiago, V.; Winocur, E.; De Laat, A.; De Leeuw, R.; et al. International consensus on the assessment of bruxism: Report of a work in progress. J. Oral Rehabil. 2018, 45, 837–844. [Google Scholar] [CrossRef]
21. Lavigne, G.J.; Rompré, P.H.; Poirier, G.; Huard, H.; Kato, T.; Montplaisir, J.Y. Rhythmic masticatory muscle activity during sleep in humans. J. Dent. Res. 2001, 80, 443–448. [Google Scholar] [CrossRef]
22. Kato, T.; Montplaisir, J.Y.; Guitard, F.; Sessle, B.J.; Lund, J.P.; Lavigne, G.J. Evidence that experimentally induced sleep bruxism is a consequence of transient arousal. J. Dent. Res. 2003, 82, 284–288. [Google Scholar] [CrossRef]
23. Lavigne, G.J.; Kato, T.; Kolta, A.; Sessle, B.J. Neurobiological mechanisms involved in sleep bruxism. Crit. Rev. Oral Biol. Med. 2003, 14, 30–46. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed] [Green Version]
24. Kato, T.; Rompre, P.H.; Montplaisir, J.Y.; Sessle, B.J.; Lavinge, G.J. Sleep bruxism: An oromotor activity secondary to micorarousal. J. Dent. Res. 2001, 80, 1940–1944. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
25. Carra, M.C.; Rompre, P.H.; Kato, T.; Parrino, L.; Terzano, M.G.; Lavigne, G.J.; Macaluso, G.M. Sleep bruxism and sleep arousal: An experimental challenge to assess the role of cyclic alternating pattern. J. Oral Rehabil. 2011, 38, 635–642. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]
26. Le Bon, O.; Staner, L.; Hoffmann, G.; Dramaix, M.; San Sebastian, I.; Murphy, J.R.; Kentos, M.; Pelc, I.; Linkowski, P. The first-night effect may last more than one night. J. Psychiatr. Res. 2001, 35, 165–172. [Google Scholar] [CrossRef]
27. Zheng, H.; Sowers, M.; Buysse, D.J.; Consens, F.; Kravitz, H.M.; Matthews, K.A.; Owens, J.F.; Gold, E.B.; Hall, M. Sources of variability in epidemiological studies of sleep using repeated nights of in-home polysomnography: SWAN Sleep Study. J. Clin. Sleep Med. 2012, 8, 87–96. [Google Scholar] [CrossRef]
28. Hasegawa, Y.; Lavigne, G.J.; Rompré, P.H.; Kato, T.; Urade, M.; Huynh, N. Is there a first night effect on sleep bruxism? A sleep laboratory study. J Clin Sleep Med. 2013, 9, 1139–1145. [Google Scholar] [CrossRef] [Green Version]
29. Miettinen, T.; Myllymaa, K.; Hukkanen, T.; Töyräs, J.; Sipilä, K.; Myllymaa, S. Home Polysomnography Reveals a First-Night Effect in Patients with Low Sleep Bruxism Activity. J. Clin. Sleep Med. 2018, 14, 1377–1386. [Google Scholar] [CrossRef]
30. Manfredini, D.; Ahlberg, J.; Winocur, E.; Lobbezoo, F. Management of sleep bruxism in adults: A qualitative systematic literature review. J. Oral Rehabil. 2015, 42, 862–874. [Google Scholar] [CrossRef]
31. Lavigne, G.J.; Manzini, C.; Huynh, N.T. Sleep bruxism. In Principles and Practice of Sleep Medicine, 5th ed.; Kryger, M.H., Roth, T., Dement, W.C., Eds.; Elsevier Saunders: St. Louis, MO, USA, 2011; pp. 1129–1139. [Google Scholar]
32. Hu, K.S.; Kim, S.T.; Hur, M.S.; Park, J.H.; Song, W.C.; Koh, K.S.; Kim, H.J. Topography of the masseter muscle in relation to treatment with botulinum toxin type A. Oral Surg. Oral Med. Oral Pathol. Oral Radiol. Endod. 2010, 110, 167–171. [Google Scholar] [CrossRef]
33. Kim, J.H.; Shin, J.H.; Kim, S.T.; Kim, C.Y. Effects of two different units of botulinum toxin type a evaluated by computed tomography and electromyographic measurements of human masseter muscle. Plast Reconstr. Surg. 2007, 119, 711–717. [Google Scholar] [CrossRef]
34. Lavine, G.J.; Rompré, P.H.; Montplaisir, J.Y. Sleep bruxism: Validity of clinical research diagnositc criteria in a controlled polysomnographic study. J. Dent. Res. 1996, 75, 546–552. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]