Tłumaczenie oryginalnego artykułu: Roberta Lione, Valeria Paoloni, Lorenzo Bartolommei, Francesca Gazzani, Simonetta Meuli, Chiara Pavoni and Paola Cozza, Maxillary arch development with Invisalign system, Angle Orthod. 2021 Jul; 91(4): 433–440.
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8259755/
Streszczenie
Cele. Celem pracy było ocenienie przemieszczeń zębów podczas rozszerzania łuku szczęki za pomocą leczenia przezroczystymi nakładkami.
Materiały i Metody. Grupa badana obejmowała 28 uczestników (16 kobiet, 12 mężczyzn, średni wiek 31,9 ± 5,4 lat), zebranych w sposób prospektywny od stycznia 2018 do maja 2019 roku. Kryteria włączenia obejmowały pochodzenie europejskie, niedobór poprzeczny tylnej części o wartości 3–6 mm, stały etap uzębienia, obecność drugich trzonowców stałych, łagodne lub umiarkowane przetłoczenie oraz dobre przestrzeganie zasad stosowania nakładek. Protokół leczenia obejmował strategie bezekstrakcyjne, zastosowanie systemu nakładek przezroczystych Invisalign oraz brak dodatkowych narzędzi oprócz przyłączników Invisalign. Przed leczeniem (T1), na końcu leczenia (T2) oraz na modelach wirtualnych (T2 ClinCheck) wykonano pomiary liniowe i kątowe. Do porównania zmian między T2-T1 oraz T2-T2 ClinCheck zastosowano test t-Studenta dla danych sparowanych. Poziom istotności statystycznej ustalono na poziomie 5%.
Wyniki. Stwierdzono istotne statystycznie różnice dla wszystkich pomiarów, z wyjątkiem drugich trzonowców górnych. Największy wzrost szerokości łuku szczęki stwierdzono w okolicy pierwszych i drugich przedtrzonowców: +3,5 mm dla pierwszego przedtrzonowca i +3,8 mm dla drugiego przedtrzonowca w T2. Porównanie wyników kątowych T2-T1 wykazało istotne zmiany w nachyleniach wszystkich zębów, z wyjątkiem drugich trzonowców stałych. T2-T2 ClinCheck wykazało istotne różnice zarówno dla pomiarów liniowych, jak i kątowych dla kłów szczęki, co skutkowało niską przewidywalnością.
Wnioski. Rozwój łuku szczęki ujawnił progresywne zmniejszenie tempa ekspansji oraz bukalne przechylenie w regionach przednich, bocznych i tylnych, z największym netto wzrostem w okolicy pierwszych i drugich przedtrzonowców. Kliniczna uwaga powinna być zwrócona na ruchy kłów szczęki, a planowanie nadkorekcji powinno być przewidziane w trakcie rozszerzania dentoalweolarnego.
Słowa kluczowe: Technika nakładek przezroczystych, Ekspansja szczęki, Ruchy zębowe, Analiza odlewów cyfrowych
Wprowadzenie
Rozwój szerokości łuku uzyskiwany za pomocą różnych podejść ortodontycznych był szeroko badany w literaturze.1–5 Ekspansję dentoalweolarną można osiągnąć stosując aparaty stałe, takie jak urządzenie quadhelix1,6,7 lub szersze druty łukowe w systemach zarówno samozaciskowych, jak i konwencjonalnych.5,8–11 W leczeniu bezekstrakcyjnym zarządzanie umiarkowanym przetłoczeniem i zwężonym łukiem szczęki wymaga zwiększenia obwodu łuku poprzez ekspansję poprzeczną oraz prokluzję zębów siecznych.12,13 Ponadto uzyskanie stabilnych i funkcjonalnych wymiarów poprzecznych górnej szczęki stanowi jeden z głównych celów leczenia ortodontycznego, umożliwiając stabilność zgryzu i estetyczny wynik.14 Wiele badań3,4,8,10–15 dotyczących efektów aparatów stałych wykazało ogólną tendencję do bardziej zauważalnej ekspansji w regionie przedtrzonowców i mniejszego wzrostu szerokości międzytrzonowcowej.
Nieustanne poszukiwanie innowacji w ortodoncji doprowadziło do powstania aparatów projektowanych w celu zapewnienia pacjentom większego komfortu, krótszego czasu leczenia, lepszej higieny jamy ustnej i większej akceptacji pacjenta.16 Od czasu wprowadzenia leczenia za pomocą przezroczystych nakładek (Clear Aligner Treatment – CAT) jako estetycznej alternatywy dla tradycyjnej ortodoncji, donoszono17–25, że CAT był w stanie korygować poprzeczne przegryzienie dentoalweolarne oraz osiągać koordynację poprzeczną między łukami. Przy użyciu konwencjonalnych aparatów stałych ekspansja szczęki następuje przez przechylanie zębów w kierunku policzkowym, zarówno w obszarze tylnym, jak i przednim.5,6,8 Natomiast system CAT umożliwia cyfrowe planowanie ekspansji łuku górnego za pomocą kombinacji dwóch ruchów zębowych: przechylania zębów w kierunku policzkowym i przesunięcia całkowitego zębów tylnych. Jednakże kilku autorów zgadzało się, że klinicznie zaobserwowano większe przechylenie zębów niż przesunięcie całkowite,18,24 bez uzgodnienia co do przewidywalności nakładek przezroczystych w tak skomplikowanych ruchach.19,20 Zatem niniejsze badanie miało na celu ocenę ruchów zębów podczas ekspansji łuku górnego za pomocą CAT w celu dostarczenia wytycznych podczas fazy cyfrowego planowania.
Materiały i Metody
Projekt ten został zatwierdzony przez Komitet Etyczny Uniwersytetu Rzymskiego „Tor Vergata” (protokół nr 163.20), a zgoda informowana została uzyskana od uczestników przed ich włączeniem do badania.
Uczestnicy
Grupa badawcza obejmowała próbkę 28 uczestników (16 kobiet, 12 mężczyzn) w wieku średnim 31,9 ± 5,4 lat, zebranych w sposób prospektywny od stycznia 2018 do maja 2019 roku. Pacjenci zostali wybrani na podstawie następujących kryteriów włączenia: pochodzenie europejskie (biała rasa), niedobór poprzeczny tylnej części między łukami szczęki i żuchwy wynoszący minimum 3 mm i maksimum 6 mm, stały etap uzębienia, obecność drugich trzonowców stałych, łagodne lub umiarkowane przetłoczenie oraz dobre przestrzeganie zasad stosowania nakładek. Kryteria wykluczenia obejmowały obecność wielu lub zaawansowanych próchnic, agenezję zębów, nadliczbowe zęby, wargę szczelinową i/lub podniebienie szczelinowe oraz inne choroby przyzębia.
Niedobór poprzeczny tylnej części został określony na podstawie różnicy między szerokością międzytrzonowcową szczęki (odległość między centralnymi dołkami prawego i lewego pierwszego trzonowca szczęki) a szerokością międzytrzonowcową żuchwy (odległość między guzkami mezjokoronowymi prawego i lewego pierwszego trzonowca żuchwy).26
Protokół leczenia
Protokół leczenia dla wszystkich wybranych pacjentów obejmował strategie bezekstrakcyjne, zastosowanie systemu nakładek przezroczystych Invisalign oraz brak dodatkowych narzędzi oprócz przyłączników Invisalign. Ekspansja łuku górnego za pomocą Invisalign była planowana w celu korekcji niedoboru poprzecznego i przetłoczenia. Kliniczne planowanie (ClinCheck) dla każdego pacjenta było zgodne z tym samym standaryzowanym protokołem ekspansji: ekspansja łuku o 0,15 ± 0,5 mm na etap, mezjokoronowe obrót górnych trzonowców zgodnie z linią Rickett’a27,28 oraz dodatkowe 10° bukalnego skrętu korzeni dla górnych trzonowców i przedtrzonowców. Osiągnięcie kształtu łuku parabolicznego było wymagane jako wskaźnik procedur ekspansji na formularzu recepty. Wszyscy pacjenci byli instruowani, aby nosić każdą nakładkę przez cały czas, z wyjątkiem czasu posiłków i szczotkowania zębów. Każda nakładka była wymieniana co 10 dni. Co cztery etapy klinicysta sprawdzał dopasowanie nakładek oraz pozycję przyłączników. Podczas wizyty dostarczenia pacjenci zostali poinformowani, że są częścią badania naukowego i że szczera relacja dotycząca ich przestrzegania zasad jest kluczowa. Przestrzeganie zasad było notowane w dzienniku klinicznym.
Jeden badacz przeprowadził wywiad osobisty z każdym pacjentem w celu oceny jego współpracy. Przestrzeganie zasad było oceniane za pomocą 3-stopniowej skali typu Likerta („słabe”, „umiarkowane” lub „dobre”).29 Słabe przestrzeganie zasad było zgłaszane, gdy pacjent nosił nakładki mniej niż 16 h/dobę, umiarkowane, gdy nosił je między 16 a 20 h/dobę, a dobre, gdy pacjent nosił nakładki przez cały czas, zgodnie z zaleceniami klinicystów.
Ostatnie zebranie danych miało miejsce w maju 2019 roku. Średnia liczba nakładek na łuk wynosiła 35 dla szczęki i 32 dla żuchwy. Obie łuki miały średnio osiem przyłączników i mniej niż 2 mm redukcji międzyzębowej (IPR). Średni czas między początkowymi a końcowymi skanami wynosił 12,5 miesiąca.
Protokół pomiarowy
Przedleczenie (T1) i poleczenie (T1) cyfrowe modele (.stl), stworzone zeskanowanym urządzeniem iTero, zostały zebrane od 28 wybranych pacjentów. Następnie pliki .stl zostały załadowane do oprogramowania Viewbox 4 (dHAL software, Kifissia, Grecja) w celu zdigitalizowania odcisków i przeprowadzenia oceny zmian w łuku. Ostateczne położenie odpowiadającego im reprezentacji ClinCheck zostało również zebrane, aby określić przewidywalność ostatecznego wirtualnego modelu (T2 ClinCheck) w odniesieniu do obserwowanych ruchów w modelu po leczeniu.
Intercanine width: to jest odległość liniowa między wierzchołkami guzów kłów górnych (A); Szerokość pierwszego przedtrzonowca: odległość liniowa między wierzchołkami guzów policzkowych pierwszych przedtrzonowców (B); Szerokość drugiego przedtrzonowca: odległość liniowa między wierzchołkami guzów policzkowych drugich przedtrzonowców (C); Szerokość mezjalna pierwszego trzonowca: odległość liniowa między wierzchołkami guzów mezjalnych pierwszych trzonowców (D); Szerokość dystalna pierwszego trzonowca: odległość liniowa między wierzchołkami guzów dystalnych pierwszych trzonowców (E); Szerokość mezjalna drugiego trzonowca: odległość liniowa między wierzchołkami guzów mezjalnych drugich trzonowców (F); Szerokość dystalna drugiego trzonowca: odległość liniowa między wierzchołkami guzów dystalnych drugich trzonowców (G); Szerokość poprzeczna pierwszego trzonowca: odległość liniowa między wgłębieniem pierwszych trzonowców a błoną śluzową (H); Szerokość poprzeczna drugiego trzonowca: odległość liniowa między wgłębieniem drugich trzonowców a błoną śluzową (I).
Kąty nachylenia kłów górnych, przedtrzonowców oraz pierwszych i drugich trzonowców zostały określone na podstawie modeli cyfrowych w czasie T1, T2 i modeli T2 ClinCheck. Aby ocenić nachylenie zębów, ustawiono płaszczyznę optymalnego dopasowania przechodzącą przez wierzchołki guzów policzkowych pierwszych i drugich trzonowców, pierwszych i drugich przedtrzonowców, kłów oraz krawędzi siekaczy bocznych i centralnych (Rysunek 3). Ta płaszczyzna służyła jako odniesienie do generowania dodatkowej płaszczyzny odniesienia, czyli płaszczyzny para-koronalnej. Górny łuk został podzielony na cztery sektory: od drugiego lewego trzonowca do pierwszego lewego przedtrzonowca, od pierwszego lewego przedtrzonowca do siekacza bocznego lewego, od siekacza bocznego prawego do pierwszego prawego przedtrzonowca, oraz od pierwszego prawego przedtrzonowca do drugiego prawego trzonowca. Dla każdego sektora, płaszczyzna para-koronalna została uzyskana prostopadle do płaszczyzny optymalnego dopasowania. Dla każdego zbadanego zęba narysowano krzywą przechodzącą przez oś długą, a następnie ustawiono najlepiej dopasowaną linię, korzystając z punktów najbardziej zwracających i dalszych od krzywej jako odniesienie. Nachylenie zębów zostało uzyskane poprzez kąt utworzony między najlepiej dopasowaną linią każdego zęba a płaszczyzną para-koronalną.
Analiza Statystyczna
W badaniu pilotażowym użyto ośmiu pacjentów do obliczenia reprodukowalności i wielkości próby. Potrzebnych było około 26 pacjentów do oszacowania nachylenia korony zęba z przedziałem ufności (CI) 95%, maksymalnym błędem 2,3° i odchyleniem standardowym (SD) 5,5°, z mocą 80%.
Aby sprawdzić wiarygodność intraekspertów, próbka została ponownie zmierzona 2 tygodnie po pierwszej ocenie. Wiarygodność pomiaru oceniono za pomocą współczynnika korelacji międzyobserwatorów (ICC). Normalność próbki sprawdzono za pomocą testu Shapiro-Wilka.
W obecności danych o rozkładzie normalnym, do porównania zmian między T2 a T1 oraz różnic między T2 a T2 ClinCheck użyto sparowanego testu t-Studenta. Poziom istotności ustalono na 5%.
Do analizy danych użyto programu SPSS (Statistical Package for the Social Sciences), w wersji 18.0 (IBM Corp, Chicago, Ill).
WYNIKI
Analiza współpracy pacjentów leczonych (użycie nakładek) wykazała, że żaden z nich nie wykazywał słabej współpracy; ośmiu pacjentów wykazało umiarkowaną współpracę i dlatego nie włączono ich do grupy badanej; 28 miało dobrą współpracę. Współpraca była więc dobra u 78% pacjentów leczonych, i tylko dane tych osób zostały uwzględnione.
Krzyżowe przebicie jednego zęba było obecne u czterech pacjentów, a trzech miało przekłucie jednego lub trzech zębów, podczas gdy 21 pacjentów nie miało przekłucia. Żaden nie miał przekłucia obustronnego.
Test ICC wykazał niemal doskonałą zgodność, ze wskaźnikami 0,97 i 0,98 dla pomiarów liniowych i kątowych, odpowiednio.
Tabela 1 podsumowuje różnice między początkowymi wymiarami łuku górnego a wynikami końcowymi. Dla każdego pomiaru łuku górnego zaobserwowano istotne statystycznie różnice między wartościami przed leczeniem a wynikami końcowymi, z wyjątkiem pomiarów dotyczących drugich górnych trzonowców. Największy wzrost szerokości łuku górnych wykryto w rejonie pierwszych i drugich przedtrzonowców, z netto ekspansją +3,5 mm dla pierwszego przedtrzonowca i +3,8 mm dla drugiego przedtrzonowca w T2. Zaobserwowano malejący gradient ekspansji przechodząc od części przedniej do tylnej łuku. Nie stwierdzono istotnych różnic w drugich górnych trzonowcach zarówno na poziomie oksalnym, jak i poprzeczno-palatynowym. Wyniki zmian nachylenia korony są opisane w Tabeli 2. Porównanie wyników kątowych między T2 a T1 wykazało istotne statystycznie zmiany w nachyleniach wszystkich zębów, z wyjątkiem drugich trzonowców stałych. W szczególności, średnie nachylenie policzkowe zwiększyło się od kłów do drugich przedtrzonowców po obu stronach, podczas gdy zmniejszyło się od drugich przedtrzonowców do pierwszych trzonowców stałych. Nie stwierdzono istotnych różnic w zmianach w pomiarach nachylenia korony drugich trzonowców stałych po żadnej ze stron.
DYSKUSJA
Mimo że metodologia Invisalign została skutecznie udoskonalona w ostatnich latach, wiedza dotycząca tego aparatu jest istotnie ograniczona pod względem naukowego dowodu.18–21 Celem niniejszego badania było ocenienie wzorca ruchu ekspansji w CAT podczas planowania zmian poprzecznych w celu opracowania odpowiedniego protokołu dla uzyskania przewidywalnych i stabilnych wyników. Do udziału w tym badaniu wybrano populację dorosłych, aby uniknąć błędu związanego z normalnym wzrostem poprzecznym szczęk. Tradycyjne urządzenia ekspansji dentoalweolarnej głównie prowadzą do rozszerzenia łuku górnego poprzez zwiększenie tylnego klinowania policzkowego, a następnie modelowanie kości,6 uzyskane przez poszerzenie łuków lub powtarzające się aktywacje urządzenia quadhelix.7 W cyfrowym ustawieniu ekspansji poprzecznej z CAT zazwyczaj planuje się kombinację zarówno klinowania zębów, jak i przesunięcia ciała zębów tylnych, a wartości przewidywane są zmiennicze w zależności od zaangażowanych zębów.
Tylko kilka wcześniejszych badań18,19,22,23 analizowało ekspansję dentoalweolarną z CAT. W 2001 roku Vlaskalic i Boyd30 zgłosili, że ekspansja policzkowa może być osiągnięta w zakresie od 2 do 4 mm w każdym kwadrancie, aby zmniejszyć ryzyko recesji dziąseł i nawrotu. W niniejszym badaniu zaobserwowano progresywne zmniejszanie się tempa ekspansji od segmentów przednich do tylnych, przypominające model „mostu zwodzonego”. Zgłoszono większą ekspansję szerokości łuku górnego o 3,5 mm i 3,8 mm odpowiednio dla pierwszego i drugiego przedtrzonowca, co odpowiada średniemu wzrostowi o 8,5% w stosunku do wartości początkowych. „Wzór mostu zwodzonego”, charakteryzujący się różnymi ilościami ekspansji w obszarze kłów (6,5%), przedtrzonowców (8,5%) i tylnej części (5% dla pierwszych trzonowców, 1% dla drugich trzonowców), doprowadził do rozwoju łuku górnego od kształtu V do bardziej parabolicznego kształtu. W szczególności możliwe było zaobserwowanie, że przedtrzonowce miały większą tendencję do ekspansji, ponieważ znajdują się na prostej linii, podczas gdy kły są rozmieszczone na łuku kołowym, którego promień jest określany przez wymiary siekaczy i kłów, a zęby trzonowe są krzywizną ku linii środkowej. Decyzja o ilościowanie różnych wartości procentowych ekspansji była związana z możliwością stosowania nie tylko formy łuku parabolicznego, ale także pewnych parametrów liczbowych jako predyktorów, jak dużo ekspansji dentoalweolarnej należy osiągnąć podczas leczenia.
W końcu wyniki tego badania pokazały, że CAT może osiągnąć ekspansję łuku przy minimalnym klinowaniu policzkowym. Jednak w niniejszym badaniu zaplanowano dodatkowy 10° skręt korzenia policzkowego dla przedtrzonowców i trzonowców górnych w celu zmniejszenia nadmiernej klinowania zębów planowanych do ekspansji łuku górnego. Zhou i Guo22 zgłosili, że stosunek ruchu ekspansji między koroną a korzeniem wynosił około 2:5. Z tego powodu podczas planowania cyfrowego należy dodać różny skręt korzenia policzkowego w zależności od ilości ekspansji. W niniejszym badaniu nachylenie zębów znacząco wzrosło dla wszystkich zębów górnych z wyjątkiem drugich trzonowców, podążając tym samym malejącym gradientem od przedniego do tylnego, który obserwuje się dla szerokości poprzecznej. Faktycznie największe klinowanie policzkowe wykryto u pierwszych i drugich przedtrzonowców, wynoszące od +5,2° do +6,9°, podczas gdy trzonowce górne przechyliły się o średnio +4° pod koniec ekspansji. Te wartości były zgodne z wcześniejszymi badaniami18,19,22, mimo zastosowania różnych strategii pomiarowych, co potwierdza, że efektywność mechaniczna w dostarczaniu efektywnej siły kierowanej ku policzkowi przez nakładkę zmniejsza się od przedniego do tylnego.
W odniesieniu do przewidywalności planowania cyfrowego szczególną uwagę należy zwrócić na kły górne. Jak zgłoszono w Tabelach 3 i 4, stwierdzono istotne różnice zarówno w pomiarach liniowych, jak i kątowych między zaplanowanymi a rzeczywistymi wynikami. Być może jest to wynik największej zmiany planowanej dla przedniej części łuku w celu uzyskania wyrównania, wyrównania i zamknięcia przestrzeni. Konieczne jest rozważenie bardziej wewnętrznie przechylonych kłów górnych pod koniec leczenia z przyczyn funkcjonalnych i estetycznych, planując nadkorekcję podczas ekspansji dentoalweolarnej.
WNIOSKI
Rozwój łuku górnego wykazał progresywne zmniejszenie tempa ekspansji w obszarach kły, przedtrzonowców i tylnych, przy największym netto wzroście w pierwszym i drugim przedtrzonowcu. System Invisalign może zwiększać szerokość łuku poprzez zwiększenie klinowania policzkowego zębów górnych. Klinowanie policzkowe podążało tym samym malejącym gradientem od przedniego do tylnego, który był obserwowany dla zmian szerokości poprzecznej. System Invisalign wykazał słabą przewidywalność między wirtualną rekonstrukcją przy użyciu ClinCheck a rzeczywistymi wynikami leczenia dla kłów górnych. W przypadku ruchów kłów górnych należy planować nadkorekcję podczas ekspansji dentoalweolarnej.
Źródła:
1. Taner TU, Ciger S, El H, Germeç D, Es A. Evaluation of dental arch width and form changes after orthodontic treatment and retention with a new computerized method. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2004;126:464–475. [PubMed] [Google Scholar]
2. McNally MR, Spary DJ, Rock WP. A randomized controlled trial comparing the quadhelix and the expansion arch for the correction of crossbite. J Orthod. 2005;32:29–35. [PubMed] [Google Scholar]
3. Fleming PS, DiBiase AT, Sarri G, Lee RT. Comparison of mandibular arch changes during alignment and leveling with 2 preadjusted edgewise appliances. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2009;136:340–347. [PubMed] [Google Scholar]
4. Vajaria R, BeGole E, Kusnoto B, Galang MT, Obrez A. Evaluation of incisor position and dental transverse dimensional changes using the Damon system. Angle Orthod. 2011;81:647–652. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
5. Anand M, Turpin DL, Jumani KS, Spiekerman CF, Huang GJ. Retrospective investigation of the effects and efficiency of self-ligating and conventional brackets. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2015;148:67–75. [PubMed] [Google Scholar]
6. Chaeonas SJ, de Alba y Levy JA. Orthopedic and orthodontic applications of the quad-helix appliance. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 1977;72:422–428. [PubMed] [Google Scholar]
7. Birnie DJ, McNamara TG. The quadhelix appliance. Br J Orthod. 1980;7:115–120. [PubMed] [Google Scholar]
8. Cattaneo PM, Treccani M, Carlsson K, et al. Transversal maxillary dento-alveolar changes in patients treated with active and passive self-ligating brackets: a randomized clinical trial using CBCT-scans and digital models. Orthod Craniofac Res. 2011;14:223–233. [PubMed] [Google Scholar]
9. Atik E, Akarsu-Guven B, Kocadereli I, Ciger S. Evaluation of maxillary arch dimensional and inclination changes with self-ligating and conventional brackets using broad archwires. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2016;149:830–837. [PubMed] [Google Scholar]
10. Fleming PS, Johal A. Self-ligating brackets in orthodontics. A systematic review. Angle Orthod. 2010;80:575–584. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
11. Atik E, Ciger S. An assessment of conventional and self-ligating brackets in Class I maxillary constriction patients. Angle Orthod. 2014;84:615–622. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
12. Lombardo L, Fattori L, Molinari C, Mirabella D, Siciliani G. Dental and alveolar arch forms in a Caucasian population compared with commercially available archwires. Int Orthod. 2013;11:389–421. [PubMed] [Google Scholar]
13. Weinberg M, Sadowsky C. Resolution of mandibular arch crowding in growing patients with Class I malocclusions treated nonextraction. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 1996;110:359–364. [PubMed] [Google Scholar]
14. Felton JM, Sinclair PM, Jones DL, Alexander RG. A computerized analysis of the shape and stability of mandibular arch form. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 1987;92:478–483. [PubMed] [Google Scholar]
15. Scott P, DiBiase AT, Sherriff M, Cobourne MT. Alignment efficiency of Damon3 self-ligating and conventional orthodontic bracket systems: a randomized clinical trial. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2008;134:470.e1–470.e8. [PubMed] [Google Scholar]
16. Almeida MR, Futagami C, Conti ACCF, Oltramari-Navarro PVP, Navarro RL. Dentoalveolar mandibular changes with self-ligating versus conventional bracket systems: a CBCT and dental cast study. Dental Press J Orthod. 2015;20:50–57. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
17. Womack WR, Ahn JH, Ammari Z, Castillo A. A new approach to correction of crowding. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2002;122:310–316. [PubMed] [Google Scholar]
18. Houle JP, Piedade L, Todescan R, Jr, Pinheiro FH. The predictability of transverse changes with Invisalign® Angle Orthod. 2017;87:19–24. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
19. Zheng M, Liu R, Ni Z, Yu Z. Efficiency, effectiveness and treatment stability of clear aligners: a systematic review and meta-analysis. Orthod Craniofac Res. 2017;20:127–133. [PubMed] [Google Scholar]
20. Lombardo L, Arreghini A, Ramina F, Huanca Ghislanzoni LT, Siciliani G. Predictability of orthodontic movement with orthodontic aligners: a retrospective study. Prog Orthod. 2017;18:35. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
21. Kravitz ND, Kusnoto B, BeGole E, Obrez A, Agran B. How well does Invisalign work? A prospective clinical study evaluating the efficacy of tooth movement with Invisalign. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 2009;135:27–35. [PubMed] [Google Scholar]
22. Zhou N, Guo J. Efficiency of upper arch expansion with the Invisalign system. Angle Orthod. 2020;90:23–30. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
23. Solano-Mendoza B, Sonnemberg B, Solano-Reina E, Iglesias-Linares A. How effective is the Invisalign system in expansion movement with Ex300 aligners? Clin Oral Investig. 2017;21:1475–1484. [PubMed] [Google Scholar]
24. Galan-Lopez L, Barcia-Gonzalez J, Plasencia E. A systematic review of the accuracy and efficiency of dental movements with Invisalign® Rev Korean J Orthod. 2019;49:140–149. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
25. Tepedino M, Paoloni V, Cozza P, Chimenti C. Movement of anterior teeth using clear aligners: a three-dimensional, retrospective evaluation. Prog Orthod. 2018;19:9. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
26. Tollaro I, Baccetti T, Franchi L, Tanasescu CD. Role of posterior transverse interarch discrepancy in Class II, division 1 malocclusion during the mixed dentition phase. Am J Orthod Dentofacial Orthop. 1996;110:417–422. [PubMed] [Google Scholar]
27. Ricketts RM. Occlusion—the medium of dentistry. J Prosthet Dent. 1969;21:39–60. [PubMed] [Google Scholar]
28. Ricketts RM. Provocations and Perceptions in Craniofacial Orthopedics Vol 1 Book 1 Part 2. Glendora, Calif: RMO Inc; 1989. [Google Scholar]
29. Slakter MJ, Albino JE, Fox RN, Lewis EA. Reliability and stability of the orthodontic patient cooperation scale. Am J Orthod. 1980;78:559–563. [PubMed] [Google Scholar]
30. Vlaskalic V, Boyd R. Orthodontic treatment of a mildly crowded malocclusion using the Invisalign System. Aust Orthod J. 2001;17:41–46. [PubMed] [Google Scholar]