Tłumaczenie oryginalnego artykułu: Short dental implants in reduced alveolar bone height: a review of the literature, Marcin Tutak, Tomasz Smektała, Katarzyna Schneider, Edyta Gołębiewska, Katarzyna Sporniak-Tutak
Med Sci Monit 2013 Nov 21:19:1037-42. doi: 10.12659/MSM.889665.
Źródło: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3852850/
Abstrakt
Wprowadzenie
Celem tego badania było ocenienie wykorzystania krótkich implantów stomatologicznych w przypadku zmniejszonej wysokości kości zębowej z tyłu.
Materiał i Metody. Do analizy wykorzystano bazy danych MedLine (PubMed i Ovid), ISI Web of Knowledge oraz Cochrane. Wyszukiwanie przeprowadzono za pomocą równania wyszukiwania: „Implanty Stomatologiczne” [Majr] I (Krótki[TIAB] LUB Krótszy[TIAB]) I (Implant[TIAB] LUB Implanty[TIAB]). Abstrakty były przeglądane przez 2 niezależnych recenzentów. Artykuły uwzględnione w analizie zostały opublikowane w języku angielskim i zawierały dane dotyczące stosowania implantów o długości poniżej 10 mm w tylnych obszarach z redukcją wysokości kości zębowej, co uniemożliwiało umieszczenie dłuższych implantów bez dodatkowych interwencji chirurgicznych. Artykuły dotyczące danych na temat implantów ortodontycznych i rekonstrukcji chirurgicznej po resekcji zostały wyłączone z analizy. W przypadku sporów między 2 recenzentami decydował trzeci recenzent. Nie określono zakresu czasowego.
Wyniki. Spośród 791 początkowo znalezionych artykułów, automatyczne odrzucenie duplikatów w oprogramowaniu Endnotes X5 spowodowało, że pozostało 538 artykułów. Po wyborze badań z baz danych, przeszukano bibliografię 32 kwalifikujących się artykułów w poszukiwaniu innych publikacji. W ten sposób dodano 2 kolejne badania.
Wnioski. Analiza wyników różnych badań dotyczących stosowania krótkich implantów stomatologicznych wykazała, że to leczenie może być skuteczne i porównywalne z użyciem standardowych implantów o długości. To badanie ujawniło, że preferowanym rozwiązaniem są implanty o chropowatej powierzchni o długości od 6 do 10 mm umieszczone w tylnym żuchwie. Jednakże, uzyskanie bardziej szczegółowych danych będzie wymagać dodatkowych badań prospektywnych.
Słowa kluczowe: implanty stomatologiczne, umieszczenie implantu, rehabilitacja protetyczna, wskaźnik sukcesu, wskaźnik przeżycia, szczęka, bezzębny, częściowo/rehabilitacja
Tło
Stosowanie implantów i rozwój technik chirurgicznych umożliwiających odbudowę zmniejszonej wysokości kości zębowej stały się standardowym leczeniem. Z jednej strony, te techniki wprowadziły nowe wskazania do stosowania implantów; z drugiej strony, zwiększyły ryzyko powikłań. Niemniej jednak, jakiekolwiek interwencje w kość, takie jak standardowe przygotowanie do umieszczenia implantu, mogą generować zarówno krótko-, jak i długoterminowe powikłania.
Te obserwacje doprowadziły do sugestii zastąpienia technik regeneracji mniej skomplikowanymi procedurami, które wyeliminowałyby konieczność dodatkowych interwencji [1]. Dlatego celem tego badania była krytyczna analiza literatury dotyczącej stosowania krótkich implantów stomatologicznych w przypadku zmniejszonej wysokości kości zębowej z tyłu jako alternatywy dla procedury augmentacji.
Materiał i Metody
9 kwietnia 2013 r. przeprowadzono wyszukiwanie w bazach danych MEDLINE (PubMed), MEDLINE (Ovid), ISI Web of Knowledge oraz Cochrane za pomocą równania wyszukiwania: „Implanty Stomatologiczne” [Majr] I (Krótki[TIAB] LUB Krótszy[TIAB]) I (Implant[TIAB] LUB Implanty[TIAB]). Abstrakty były przeglądane przez 2 niezależnych recenzentów. Artykuły uwzględnione w analizie zostały opublikowane w języku angielskim i zawierały dane dotyczące stosowania implantów o długości ≤10 mm w tylnych obszarach z redukcją wysokości kości zębowej, co uniemożliwiało umieszczenie dłuższych implantów bez dodatkowych procedur chirurgicznych. Artykuły dotyczące danych na temat stosowania implantów ortodontycznych i rekonstrukcji chirurgicznej po resekcji zostały wyłączone z analizy. W przypadku sporów między 2 recenzentami, decydował trzeci recenzent. Nie określono zakresu czasowego.
Dla kompleksowego omówienia tematu, uwzględnione artykuły zostały podzielone na 2 kategorie: wyniki leczenia i czynniki wpływające na skuteczność leczenia.
Wyniki
Spośród 791 początkowo znalezionych artykułów, automatyczne odrzucenie duplikatów w oprogramowaniu Endnotes X5 spowodowało, że pozostało 538 artykułów. Po wyborze badań z baz danych, przeszukano bibliografię 32 kwalifikujących się artykułów w poszukiwaniu innych publikacji. W ten sposób dodano 2 kolejne badania. Schemat selekcji przedstawiono w diagramie przepływu PRISMA (Rysunek 1). Do kategorii „wyniki leczenia” włączono 19 artykułów (56%), podczas gdy pozostałe 15 (44%) zostało uwzględnionych w kategorii „czynniki wpływające na wyniki leczenia”.
Definicja krótkich implantów i wskazania do ich stosowania Termin „krótki implant” jest subiektywny. W większości publikacji jest on definiowany jako implant o długości od 5 do 10 mm. Pierwsze implanty tego typu o długości 7 mm zostały wprowadzone w 1979 roku przez system Bränemarka. Obecnie większość firm implantologicznych oferuje implanty krótsze niż 8 mm, co doprowadziło do ich powszechnego stosowania w przypadkach klinicznie uzasadnionych.
Stosowanie krótszych implantów jest wskazane w bocznych częściach szczęki i żuchwy. Te regiony są najbardziej predysponowane do zaniku, ponieważ pierwsze trzonowce są zazwyczaj pierwszymi zębami utraconymi [2]. Po ich usunięciu zanik powierzchni kostnej rozwija się w 30–90% przypadków. Proces ten zależy od czasu od ekstrakcji zęba i współistniejących czynników patologicznych. Ekstrakcja trzonowców może być także przyczyną dalszych negatywnych procesów, takich jak pochylenie ku środkowi drugich trzonowców w kierunku dziury, co prowadzi do nieprawidłowego obciążenia okluzyjnego, prowadzącego do lokalnego zaniku kości.
Stwierdzono, że ekstrakcja zębów górnych (szczególnie trzonowców) prowadzi do zwiększenia objętości zatoki szczękowej i w konsekwencji do zaniku kości zaczynając od powierzchni zatoki. Przyjmuje się, że ciśnienie powietrza wewnątrz zatoki i cechy błony śluzowej wyścielającej zatokę odgrywają istotną rolę w tym procesie. Stwierdzono, że w przypadkach mukosektoiomii zatoki Caldwell-Luca z powodu zakażenia, w częstych przypadkach zatoka została zniszczona, a ten znaczący zanik procesu zębodołu nawet nie był obserwowany [3]. Czas od ekstrakcji, wiek, płeć, predyspozycje genetyczne, choroba przyzębia i stosowanie protez mogą również wpływać na stopień zaniku kości [4,5]. Dodatkowo, lokalizacja nerwu zębodołowego dolnego może także ograniczać potencjał leczenia implantologicznego w żuchwie.
Oikarinen i in. przeprowadzili badanie radiograficzne populacji 431 osób w wieku 65 lat, stwierdzono, że umieszczenie implantu o długości co najmniej 6 mm było możliwe tylko w 38% przypadków w bocznej części szczęki i tylko w 50% przypadków żuchwy [6]. Dlatego celem tego badania było podsumowanie i przegląd możliwości stosowania krótkich implantów stomatologicznych w przypadku zmniejszonej wysokości kości zębowej z tyłu.
Wyniki leczenia
Trzynaście badań klinicznych [7–19] oraz 6 artykułów typu przeglądowego [20–25] spełnia kryteria włączenia.
Badania kliniczne. Dla kompleksowego przeglądu wyników klinicznych zastosowano klasyfikację stopnia dowodów Task Force w USA (Tabela 1). Dwa artykuły [7,8] były badaniami kontrolowanymi (1 z randomizacją), 9 to retrospektywne badania kohortowe, a 2 to serie przypadków. Dlatego też tylko 2 artykuły [7,8] miały wystarczający poziom dowodów, aby stanowić podstawę decyzji klinicznych.
Współczynnik sukcesu wahał się od 83,7% do 100%. Dziewięć spośród 13 badań zgłosiło wskaźnik sukcesu powyżej 95%. Najniższy wskaźnik sukcesu zgłosił Deporter [9] (83,7%) stosując implanty o powierzchni porowatej o długości 5 mm w tylnej części szczęki. Sanchez-Garces [10] znalazł najwyższy wskaźnik niepowodzeń dla implantów o powierzchni obrabianej mechanicznie (8,4%) w porównaniu z implantami o powierzchni chropowatej (5,9%). Renouard [11] zgłosił wskaźnik sukcesu wynoszący 94,6%, a wyniki z randomizowanego badania klinicznego przeprowadzonego przez Eposito [7] nie były zastosowalne.
Z głównych badań wynika, że ogólny wskaźnik sukcesu był wyższy w żuchwie [9–14] niż w szczęce [15], ze ścieralnym [10,14,16] raczej niż mechanicznie obrabianą powierzchnią.
Długość 5 mm wydaje się być kluczowa dla wyniku, ze względu na najwyższy wskaźnik niepowodzeń zgłoszony przy użyciu tych implantów o długości 5 mm. Okres obserwacji nie wpłynął na wskaźnik sukcesu w badaniach.
Artykuły przeglądowe
Spośród 5 artykułów przeglądowych, 1 był metaanalizą [20]. Pomimo istnienia wielu artykułów na temat krótkich implantów, w których przeglądy były uwzględnione w analizie, jedno wspólne stwierdzenie towarzyszyło wszystkim wnioskom: „potrzebne są więcej dowodów naukowych”. Podano 2 powody tego oświadczenia: brak spójności w projektach badawczych i niską liczbę badań prospektywnych (wysoki poziom dowodów). Niemniej jednak, główne wyniki kliniczne we wszystkich artykułach były podobne. Sun [21] zgłosił, że większość (57,9%) niepowodzeń wystąpiła przed podłączeniem protezy, stwierdzając tendencję do wyższych wskaźników niepowodzeń dla implantów o powierzchniach obrabianych mechanicznie w szczęce w porównaniu do żuchwy i implantów o powierzchni chropowatej. Nie uzyskano statystycznie istotnej różnicy między wskaźnikami niepowodzeń krótkich a standardowych implantów ani między implantami umieszczonymi w jednoetapowych a dwuetapowych procedurach. W przeglądzie Annibali i in. [22] zgłoszono łączny wskaźnik przeżycia wynoszący 99,1%. Podobnie, Pommer znalazł różnicę między implantami o powierzchni chropowatej i mechanicznie obrabianej wynoszącą odpowiednio 99,5%/97,2% [23]. Jedyna metaanaliza wykazała łączne wskaźniki sukcesu wynoszące 92,5% i 98,42% dla implantów o powierzchniach mechanicznie obrabianych i chropowatych, odpowiednio. Neldam [24] potwierdził te wyniki i pokazał ogólny wzorzec utrat implantów skoncentrowanych podczas fazy gojenia. Hagi [25] zauważył, że geometria powierzchni odgrywa rolę w wydajności implantów stomatologicznych o długości 7 mm lub mniej i zgłosił, że implanty gwintowane miały wyższe wskaźniki niepowodzeń w porównaniu z implantami o kształcie wciskanym (bez gwintów) i implantami o powierzchni porowatej.
Czynniki wpływające na wyniki leczenia
Początkowo krótkie implanty uznawane były za biomechanicznie niewłaściwe, a ich stosowanie traktowane było jako eksperymentalne. Jednak analiza metodą elementów skończonych przeprowadzona przez Pierrisnard et al. [26] wykazała, że maksymalne naprężenie w obszarze implantu było w dużej mierze niezależne od jego długości. Badania eksperymentalne na modelach zwierzęcych potwierdziły, że zwiększenie długości implantu z 7 mm do 10 mm nie poprawiło znacząco jego zakotwiczenia w kości [27].
Krótkie implanty nie tylko równomiernie rozkładają naprężenia, ale także ze względu na swoją długość mogą być stosowane w warunkach zredukowanej ilości kości do podtrzymywania przedłużonego dźwigniowego przęsła, co mogłoby zmniejszyć naprężenia ściskające i rozciągające o 34,7% i 19%, odpowiednio [28].
Lepsze rozłożenie sił można również uzyskać poprzez blokadę koronową, w której siły przenoszone na kość są zmniejszone, ponieważ absorbują je protezy, cement lub śruby oparcia. Yang [29] wykazał, że stosowanie dwóch implantów o długości 7 mm zmniejsza naprężenie wywołane użyciem siły skośnej w takim samym stopniu jak połączenie dwóch implantów o długości 12 mm. Zespawane implanty zwiększają powierzchnię funkcjonalną i kompensują niższą gęstość kości.
Ważną zasadą biomechaniczną jest stwierdzenie, że w przypadku 2 materiałów o różnych modułach sprężystości i tylko jeden z nich jest obciążony, największe naprężenia występują w obszarze kontaktu tych 2 materiałów [30]. Dla implantu umieszczonego w kości, największe naprężenie występuje w pierwszych 5 mm, począwszy od powierzchni nośnej implantu, która zazwyczaj obejmuje pierwsze 3–5 gwintów lub więcej, jeśli ta część implantu ma mikrogwinty [31].
Wnioski
Badania wykazały, że powierzchnia implantu stykająca się z kością korową była najbardziej narażona na siły wywołane żuciem, a bardzo małe naprężenia przenosiły się do części wierzchołkowej implantu [32]. Dane te sugerują, że obszar kości wokół pierwszych 3–5 mm implantu jest najbardziej predysponowany do zaniku. Wyniki badań doprowadziły do poprawy funkcjonalnej struktury implantu, przenosząc naprężenia ściskające i rozciągające na kość. Dokonano modyfikacji, głównie polegających na zmianach kształtu gwintów. Liczbę, głębokość i odległości między gwintami dostosowano do różnych parametrów kostnych. Zwiększona liczba gwintów i ich głębokość prowadzi do poszerzenia powierzchni implantu przy danej długości i średnicy implantu.
Błędy popełnione podczas fazy protetycznej są jedną z wielu przyczyn niepowodzenia leczenia. W analizie literatury, Das Neves i wsp. [33] stwierdzili, że 45,1% niepowodzeń implantów wystąpiło po obciążeniu, ale jeśli uwzględniono również pierwszy rok obciążenia, wskaźnik niepowodzeń wzrósł do 63,2%. W 27,2% przypadków główną przyczyną było nadmierne obciążenie okluzyjne.
Niekorzystny stosunek długości korony do implantu (C/I ratio) jest jednym z głównych czynników, które zniechęcają wielu lekarzy do stosowania krótkich implantów. Jednakże ten czynnik odgrywa istotną rolę tylko w przypadku zębów naturalnych, co wynika z innego rodzaju zakotwiczenia zęba w porównaniu z sztywnym zakotwiczeniem implantu w kości. Tawil [34] sugeruje, że nawet jeśli stosunek długości korony do implantu wzrośnie dwu- do trzykrotnie, nie zwiększy to ryzyka biomechanicznego utraty implantu i nie znaleziono związku między utratą kości w obszarze implantu a działaniem sił okluzyjnych. Wnioskuje, że długość implantu nie powinna determinować wysokości korony protetycznej, ale należy próbować eliminować negatywne siły, które powstają z powodu niekorzystnego stosunku długości korony do implantu.
Blanes [35] przeanalizował 2 publikacje dotyczące wpływu stosunku długości korony do implantu i stwierdził, że w przypadkach, w których stosunek C/I wynosił ≥2, wskaźnik przeżycia implantów wynosił 94,1%. W obu artykułach nie zaobserwowano negatywnego wpływu na utratę kości w obszarze okołoimplantacyjnym. Podobne wyniki uzyskano w badaniach Birdi i wsp. [36], którzy nie znaleźli istotnego związku między zwiększonym stosunkiem C/I a stopniem utraty kości mierzonej w kierunku przyszyjkowym i przyśrodkowym w przypadku krótkich implantów.
Bidez i Misch [37] oceniali wpływ na implant i jego relację z wysokością korony protetycznej. Jeśli wysokość korony wzrośnie z 10 mm do 20 mm, siła działająca na implant wzrośnie o 100%. Dlatego wydaje się logiczne umieszczenie 2 implantów na końcach planowanej protezy.
Według Nedira [38] i Malo [14], nieudowodniono, że czynniki takie jak stosunek długości korony do implantu, splintowanie, długość dźwigni, wzór powierzchni okluzyjnej, typ systemu implantacyjnego, typ uzębienia w przeciwległej szczęce i bruksizm miały wpływ na wynik leczenia. W rekonstrukcji protetycznej, pomijając czynniki biomechaniczne, bardzo ważne jest przywrócenie odpowiedniej biologicznej szerokości i zapewnienie miejsca 1–2 mm na tkankę łączną [39,40].
Źródła:
1. Esposito M, Grusovin MG, Felice P, et al. Interventions for replacing missing teeth: horizontal and vertical bone augmentation techniques for dental implant treatment. Cochrane Database Syst Rev. 2009;7:CD003607. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]
2. Al-Emran S. Prevalence of tooth loss in Saudi Arabian school children: An epidemiological study of Saudi male children. Saudi Dental J. 1990;2(4):137–40. [Google Scholar]
3. Lawson W, Patel ZM, Lin FY. The development and pathologic processes that influence maxillary sinus pneumatization. Anat Rec (Hoboken) 2008;291(11):1554–63. [PubMed] [Google Scholar]
4. Bryant SR. The effects of age, jaw site, and bone condition on oral implant outcome. Int J Prosthodont. 1998;11:470–90. [PubMed] [Google Scholar]
5. Ulm C, Kneissel M, Schedle A. Characteristic features of trabecular bone in edentulous maxillae. Clin Oral Implants Res. 1999;10:459–67. [PubMed] [Google Scholar]
6. Oikarinen K, Raustia AM, Hartikainen M. General and local contraindications for endosseal implants–an epidemiological panoramic radiograph study in 65-year-old subjects. Community Dent Oral Epidemiol. 1995;23(2):114–18. [PubMed] [Google Scholar]
7. Esposito M, Grusovin MG, Rees J, et al. Interventions for replacing missing teeth: augmentation procedures of the maxillary sinus. Cochrane Database Syst Rev. 2010;17:CD008397. [PubMed] [Google Scholar]
8. Deporter D, Pilliar RM, Todescan R, et al. Managing the posterior mandible of partially edentulous patients with short, porous-surfaced dental implants: early data from a clinical trial. Int J Oral Maxillofac Implants. 2001;16:653–58. [PubMed] [Google Scholar]
9. Deporter D, Ogiso B, Sohn DS, et al. Ultrashort sintered porous-surfaced dental implants used to replace posterior teeth. J Periodontol. 2008;79:1280–86. [PubMed] [Google Scholar]
10. Sánchez-Garcés A, Costa-Berenguer X, Gay-Escoda C. Short implants: a descriptive study of 273 implants. Clin Implant Dent Relat Res. 2012;14(4):508–16. [PubMed] [Google Scholar]
11. Fugazzotto PA. Shorter implants in clinical practice: rationale and treatment results. Int J Oral Maxillofac Implants. 2008;23:487–96. [PubMed] [Google Scholar]
12. ten Bruggenkate CM, Asikainen P, Foitzik C, et al. Short (6-mm) nonsubmerged dental implants: results of a Multicenter clinical trial of 1 to 7 years. Int J Oral Maxillofac Implants. 1998;13:791–98. [PubMed] [Google Scholar]
13. Misch CE, Steignga J, Barboza E, et al. Short dental implants in posterior partial edentulism: a multicenter retrospective 6-year case series study. J Periodontol. 2006;77:1340–47. [PubMed] [Google Scholar]
14. Maló P, de Araújo NM, Rangert B. Short implants placed onestage in maxillae and mandibles: a retrospective clinical study with 1 to 9 years of follow-up. Clin Implant Dent Relat Res. 2007;9:15–21. [PubMed] [Google Scholar]
15. Testori T, Del Fabbro M, Feldman S, et al. A multicenter prospective evaluation of 2-months loaded Osseotite implants placed in the posterior jaws: 3-year follow-up results. Clin Oral Implants Res. 2002;2:154–61. [PubMed] [Google Scholar]
16. Renouard F, Nisand D. Short implants in the severly resorbed maxilla: a 2-year retrospective clinical study. Clin Implant Dent Relat Res. 2005;7(Suppl 1):104–10. [PubMed] [Google Scholar]
17. Griffin TJ, Cheung WS. The use of short, wide implants in posterior areas with reduced bone height: a retrospective investigation. J Prosthet Dent. 2004;92:139–44. [PubMed] [Google Scholar]
18. Anitua E, Orive G. Short implants in maxillae and mandibles: a retrospective study with 1 to 8 years of follow-up. J Periodontol. 2010;81:819–26. [PubMed] [Google Scholar]
19. Romeo E, Ghisolfi M, Rozza R, et al. Short (8-mm) dental implants in the rehabilitation of partial and complete edentulism: a 3- to 14-year longitudinal study. Int J Prosthodont. 2006;19:586–92. [PubMed] [Google Scholar]
20. Menchero-Cantalejo E, Barona-Dorado C, Cantero-Alvarez M, et al. Meta-analysis on the survival of short implants. Med Oral Patol Oral Cir Bucal. 2011;16(4):e546–51. [PubMed] [Google Scholar]
21. Sun HL, Huang C, Wu YR, Shi B. Failure rates of short (≤ 10 mm) dental implants and factors influencing their failure: a systematic review. In t J Oral Maxillofac Implants. 2011;26:816–25. [PubMed] [Google Scholar]
22. Annibali S, Cristalli MP, Dell’Aquila D, et al. Short dental implants: a systematic review. J Dent Res. 2012;91(1):25–32. [PubMed] [Google Scholar]
23. Pommer B, Frantal S, Willer J, et al. Impact of dental implant lenght on early failure rates: a meta-analysis of observational studies. J Clin Periodontol. 2011;38:856–63. [PubMed] [Google Scholar]
24. Neldam CA, Pinholt EM. State of the art of short dental implants: a systematic review of the literature. Clin Impl Dentistry Rel Resear. 2012;14(4):622–32. [PubMed] [Google Scholar]
25. Hagi D, Deporter DA, Pilliar RM, Arenovich T. A targeted review of study outcomes with short (< or =7 mm) endosseous dental implants placed in partially edentulous patients. J Periodontol. 2004;75:798–804. [PubMed] [Google Scholar]
26. Pierrisnard L, Renouard F, Renault P, Barquinis M. Influence of implant lenght and bicortical anchorage on implant stress distribution. Clin Implant Dent Relat Res. 2003;5:254–62. [PubMed] [Google Scholar]
27. Bernard JP, Szmukler-Moncler S, Pessotto S, et al. The anchorage of Brånemark and ITI implants of diffrent lenghts.I. An experimental study in the canine mandible. Clin Oral Implants Res. 2003;14:593–600. [PubMed] [Google Scholar]
28. Akça K, Iplikçioğlu H. Finite element stress analysis of the effect of short implant usage in place of cantilever extensions in mandibular posterior edentulism. J Oral Rehabil. 2002;29(4):350–56. [PubMed] [Google Scholar]
29. Yang TC, Maeda Y, Gonda T. Biomechanical rationale for short implants in splinted restorations: an in vitro study. Int J Prosthodont. 2011;24(2):130–32. [PubMed] [Google Scholar]
30. Von Recum A. Handbook of Biomaterials Evaluation: Scientific, Technical and Clinical Testing of Implant Materials. New York, NY: McMilian; 1986. [Google Scholar]
31. Sevimay M, Turhan F, Kiliçarslan MA, Eskitascioglu G. Three-dimensional finite element analysis of the effect of different bone quality on stress distribution in an implant-supported crown. J Prosthet Dent. 2005;93(3):227–34. [PubMed] [Google Scholar]
32. Lum LB. A biomechanical rationale for use of short implants. J Oral Implantol. 1991;17(2):126–31. [PubMed] [Google Scholar]
33. das Neves FD, Fones D, Bernardes SR, et al. Short Implants – An analysis of longitudinal studies. Int J Oral Maxillofac Implants. 2006;21:86–93. [PubMed] [Google Scholar]
34. Tawil G, Aboujaoude N, Younan R. Influence of prosthetic parametres on the survival and complication rates of short implants. Int J Oral Maxillofac Implants. 2006;21:360–70. [PubMed] [Google Scholar]
35. Blanes RJ. To what extent does the crown-implant ratio affect the survival and complications of implant-supported reconstructions? A systematic review. Clin Oral Implants Res. 2009;20(Suppl,4):67–72. [PubMed] [Google Scholar]
36. Birdi H, Schulte J, Kovacs A, et al. Crown-to-implant ratios of short-length implants. J Oral Implantol. 2010;36(6):425–33. [PubMed] [Google Scholar]
37. Bidez MW, Misch CE. Force transfer in implant dentistry: Basic concepts and principles. J Oral Implantol. 1992;18:264–74. [PubMed] [Google Scholar]
38. Nedir R, Bischof M, Briaux JM, et al. A 7-year life table analysis from a prospective study on ITI implants with specjal emphasis on the use of short implants. Results from a private practice. Clin Oral Implants Res. 2004;2:150–57. [PubMed] [Google Scholar]
39. Deporter DA, Al-Sayyed A, Pilliar RM, Valiquette N. „Biologic Width” and crestal bone remodeling with sintered porous-surfaced dental implants: A study in dogs. Int J Oral Maxillofac Implants. 2008;23:544–50. [PubMed] [Google Scholar]
40. Lazzara RJ, Porter SS. Platform-switching: A new concept in implant dentistry for controlling postrestorative crestal bone levels. Int J Periodontics Restorative Dent. 2006;26(1):9–17. [PubMed] [Google Scholar]